Wat is het hier schoon!

maandag 22 augustus 2011, Bamako
Gisteren kwamen we bij de grens en mochten we er niet over met onze auto. We hadden express in Conakry voor 30 euro een verzekering gekocht om wel met onze eigen auto in Mali te mogen rijden, maar nu bleek dat hij op naam van Lamine had moeten staan, en hij stond op naam van de persoon die voor ons onze auto gaat verkopen. Stonden we daar met al onze spullen. We hadden nog niet gegeten en ik maakte me zorgen om de kids, die hadden honger! Maar Lamine maakte zich vooral zorgen over het vervoer verder. Terwijl ik dacht; onze koffers en tassen zijn nu allemaal nog op slot te doen in de auto, laten we nu even brunchen en als de buikkies vol zitten, alles uitladen, en dan een bus zoeken waarmee we verder kunnen reizen. Maar Lamine was helemaal in de stress en ging niet met mij overleggen. Hij dacht dat ik uit de auto wilde en liet me uitstappen en vervolgens verdween hij, met auto en al. Ik heb erg lang gewacht, en toen hij eindelijk kwam, bleek hij alle spullen uit de auto gehaald te hebben. Toen ik zei dat ik graag met hem wilde praten, ipv alleen maar verteld te worden wat ik wel of niet moest doen, werd hij boos. Hij was toch keihard alles aan het regelen voor ons?
Maar ik maakte me echt zorgen over het eten van de kinderen, ze zijn erg afgevallen, en dat komt voornamelijk door het gekke ritme van de ramadan. Er was vaak geen eten in het dorp, en tegen de tijd dat er gekookt was, waren de kinderen al doodmoe in slaap gevallen. Als ik ze op liet blijven, of wakker maakte om te eten, aten ze meestal alleen maar rijst, want de saus met vlees of vis, was altijd met peper gemaakt. Hoe vaak ik ook zei dat de kinderen het dan niet konden eten. De dag dat we uit Conakry kwamen, hebben ze de hele dag gewacht op eten. Uiteindelijk hadden ze “patat” gemaakt voor Odyaba (dat wilde ze zo graag) en zoete aardappelpuree zonder peper (wat iedereen heerlijk vond) en gebakken vis (Fanta zat te smullen). Dus op de laatste dag verstonden we elkaar helemaal.
Toen we de volgende dag uit het dorp vertrokken, hadden we opnieuw niks gegeten. Jaja, zei Lamine, in de stad waar we langsrijden is wel brood. Maar we stopten nergens, tot we dus bij de grens waren, rond een uur of 10 - 11 en toen was hij helemaal in de stress over het vervoer.
Ik snapte dat hij er helemaal niet bij stil stond dat we iets te kort kwamen, terwijl hij juist dacht dat hij de reddende engel was doordat hij een bus had geregeld en al onze koffers erop had gezet. Ik was helemaal niet blij, want hij vergeet meestal wel iets als ik er niet bij ben, en dat was dit maal ook zo. Hij was al onze Afrikaanse kruidenmedicijnen vergeten, die rijden nu naar Conakry, waar de auto verkocht gaat worden. Toen alles uiteindelijk geregeld was met de bus, vroeg ik of hij alsjeblieft eten voor ons wilde regelen. Er was niks, zei hij. Jawel, ik had net een uur bij een slager/rotisserie gezeten en gezien hoe een geitje ontleed werd en stukjes ervan op een BBQ werden gedaan. Daar ging hij naartoe. Fanta was helemaal in haar nopjes, die is gek op vlees. Odyaba had liever brood gehad. Maar we hadden iets te eten, dus we waren blij. Onderweg hebben we nog Shea gekocht. Dat lijkt een zusje van de avocado, maar dan heerlijk zoet. Van de noot die er in zit wordt Sheabutter gemaakt een heerlijk zacht spul om je mee in te smeren. Met dat spul wordt ook gekookt in het dorp, het smaakt echt zalig. Maar ik had nog nooit de vrucht zelf gezien. We zaten allemaal te smullen. Ik vroeg waarom de sheabomen in het dorp niet die vruchten droeg, maar hier aan de rand van Mali wel. Dat komt volgens hem door de verschillende soorten grond.
Opnieuw genoot ik van het prachtige uitzicht vanuit de bus. Aan het begin van de middag kwamen we eindelijk weer aan in het huis van Nasou. Mijn eerste indruk was; goh, wat is het hier schoon! Terwijl dat nou juist helemaal niet mijn eerste indruk was toen ik hier net uit Nederland aankwam, haha. Als je een tijdje in het zand tussen de grijze koeiepoephuisjes geleefd hebt, is een gewoon huis best gek en erg vierkant!
Gisteravond ben ik bezig geweest om het vorige verslag op internet te zetten en heb ik alle tickets uitgeprint. We bleken een verkeerde datum doorgegeven te hebben voor de Thalys, waardoor we nog een nachtje in Parijs zullen doorbrengen. Ook daar heb ik gisteren even een kamer voor geregeld. Helaas was de verbinding zeer traag en had ik geen tijd meer om mijn mail te checken of blogs van anderen te lezen. Ben wel heel benieuwd hoe het met jullie gaat.
Het is nu half 2 ’s middags en we wachten tot fanta klaar is met slapen. Dan gaan we met z’n allen op pad. Ik zou dolgraag een rieten wasmand willen, maar we weten niet goed hoe we dat mee moeten nemen in het vliegtuig. Ook hebben we nog steeds geen oorbelletjes voor de kinderen gekocht en wil ik nog wat kunst bekijken, als ik de kans krijg. Daarnet nam Ansa nog even alle maten van de kinderen en mij, ze is een hele goeie naaister en blijkbaar worden er kleren voor ons genaaid. Ik ben heel benieuwd, vind het zo lief.
Met kinderen op reis zijn, is heel anders dan alleen. Het is niet makkelijk om met hen aan de hand over een hele drukke markt te lopen en stil te staan bij stalletjes om te zien of er iets van onze gading is. We gaan straks met een aantal mensen kijken of het ons toch gaat lukken.
En dan willen we ook nog langs bij Djarra, om hem te bedanken voor de lift van vorige week, die ons tot aan de grens bracht. En Lamine wil nog heel veel “business” bespreken met allerlei mensen. Guinee heeft hem op veel ideeën gebracht.
Twee tassen vol was, worden nu door het dienstmeisje van Nasou gewassen. Dan zoek ik even uit welke kleding we hier laten (de helft hebben we in het dorp achtergelaten). Oja en we gaan natuurlijk ook nog op zoek naar nieuwe Afrikaanse kruiden, jammer genoeg kunnen we die hier in de stad niet zelf plukken, maar er is wel een markt met alles wat je maar wilt.
Morgenavond vertrekken we dan met het vliegtuig naar Algiers, een paar uurtjes wachten en dan het vliegtuig naar Parijs. Daar komen we woensdag einde vd ochtend aan. We slapen in de buurt en zullen vast alle vrienden van Lamine die in Parijs wonen wel weer even op bezoek krijgen. Donderdag, op de verjaardag van Fanta, hebben we dan ’s middags de Thalys en zijn we om 17:00 in Rotterdam.

Ik las gister het berichtje dat Wilma vond dat ik zo positief bleef bij alle tegenslagen. Dat heeft me laten nadenken. Wat vond ik nou echt een tegenslag? Eigenlijk vooral dat er te weinig goed eten was voor de kinderen. Ik vind het rot dat ze zoveel afgevallen zijn. Tja en de reis naar de shamaan, dat was natuurlijk ontzettend spannend en ik heb me toen grote zorgen gemaakt, maar ik heb het niet als tegenslag ervaren. Hoe komt dat? Waarschijnlijk omdat ik kan zien dat de reis zelf een onderdeel van het bezoek was, het was nodig om zo’n reis te maken, voor ons allemaal. Voor mij is die hele dag uiteindelijk een belevenis geworden die ik niet had willen missen.
Nog een tegenslag, die ik als tegenslag ervaarde was het verlies van onze auto bij de grens. Dat heeft te maken met geld, ons geld is bijna op en nu hebben we dubbel betaald, verzekering èn busvervoer. Plus het lastige dat we hier in Bamako weer afhankelijk zijn van anderen en niet met onze eigen auto op weg kunnen.
En dat Lamine in de gevangenis kwam? De tegenslag was dat we veel tijd kwijt waren, maar verder heeft het onze relatie echt versterkt, en we zijn allebei blij dat we die bevestiging naar elkaar hebben gevoeld. En Lamine vond het erg cool dat hij al die soldaten en commandanten enz. beteuterd heeft kunnen laten kijken, door één telefoontje met zijn neef. Volgens mij had hij dat ook niet willen missen!
Ik denk dat de enige tegenslag voor Lamine is dat we nu alweer weg gaan, terwijl hij nog zoveel meer contacten had willen leggen en business had willen bespreken. Ik vind het niet erg dat we weer terug gaan. Ik heb in Conakry mijn mail kunnen checken, ook van mijn werk en ik was erg blij te lezen dat er alweer heel veel nieuwe aanmeldingen in de mail zaten voor mijn trainingen. En een aanmelding voor een KIEStraining voor tieners. Daar ben ik zo blij mee, want ik gun het die kinderen zo om eens met lotgenoten te praten over wat de scheiding van hun ouders met hen gedaan heeft. In mijn hoofd ben ik al bezig om te bedenken wat ik kan doen om meer van deze kinderen bij elkaar te krijgen, mails of telefoontjes naar scholen? Een “reclamekaartje” maken met een aanbieding voor ouders? Misschien oude clientjes bellen, vragen of ze nog een keertje mee willen doen? Kortom, ik ben alweer half in Nederland, in gedachten, haha.
Het grappige is dat ik daar de eerste week dat ik hier in Afrika was, echt niet aan moest denken gewoon, aan mijn werk. Al mijn energie ging op aan het hier zijn en ik duwde ieder ander dingetje uit mijn hoofd. Dat was best een gekke gewaarwording, aangezien het nu mijn eigen bedrijf is en ik nog nooit zo’n gevoel had gehad “nu even niet”. Maar nu voel ik dat ik het wel weer leuk begin te vinden, te denken aan wat er in september allemaal voor spannende dingen gaan gebeuren. Ik start met 3 trainingen voor volwassenen, als het dus lukt met de tieners, ook nog eentje voor jongeren. Ik heb twee blokken Cranio Sacrale Therapie, ik ga leren om familiopstellingen te doen bij een behandeling en er komt een blok aan waarin we onze eigen emotionele blokkades gaan aanpakken. Verder heb ik op 15 september mijn examen medische basiskennis onderdeel bloed (afweer- en immuunsysteem) en ik heb nog helemaal niks geleerd…. En er zijn twee scholen die met mij willen samenwerken en die ik ga helpen met hun subsidie aanvraag.
En nu laat ik dat allemaal weer even lekker los, ik ben nog in Afrika, we zijn nog op vakantie en ik geniet nog even van al het warms hier.
Oja, natuurlijk wil ik nog even vertellen hoe het met Tchim was, het doodzieke meisje van anderhalf in Toguin-Oule. Ze was idd heel ziek geweest, zo ziek, dat ze met hulp van een verpleger uit een ander dorp, bloed van haar vader aan haar hebben gegeven. Ik denk dat ze uitgdroogd was. Ik heb aangboden om haar te behandelen en dat nam haar oma graag aan. Heel apathisch lag ze in mijn armen, ik kon voelen dat haar energie bijna uit haar lijfje was. Alleen al door haar vast te houden en haar te helpen gronden, kwam de energie weer in haar lijfje. Prompt kreeg ze praatjes en begon ze me op haar manier te vertellen wat ze wel en niet wou. Ik vroeg haar oma erbij te komen en haar hand vast te houden, zodat het meer vertrouwd voor haar was. Na een tijdje was Tchim zover weer zichzelf, dat de emoties van de pijn en het ziekzijn eruit kwamen, ze begon te mopperen en te huilen. Ik heb toen Oma behandeld, die naast haar zat en op een gegeven moment heb ik ze samen tegelijkertijd behandeld. Het was prachtig te voelen hoe sterk de band is tussen deze twee en zo mooi om te voelen hoeveel krachtige levensenergie oma beschikbaar had voor haar kleinkind.
Dit is trouwens de oma waarnaar onze Fanta is vernoemd, een stralende vrouw, overstromend van liefde.
Waar ik het vervolgens wel weer heel moeilijk mee heb gehad, was dat Lamine vertelde dat deze ziekte bij meer kindjes is gekomen in het dorp en dat ze daarom versneld een heleboel kleintjes besneden hebben (ja, ook meisjes, maar dan wel een heel klein stukje van de clitoris, niet zoals ze het in Somalie doen), want de ziekte bleek alleen voor te komen bij kindjes die (nog) niet besneden waren. Vanuit mijn westese achtergrond, dacht ik natuurlijk meteen; er kan geen fysieke link zijn tussen overgeven en besneden zijn. Maar spiritueel kan er natuurlijk een enorme kracht uit gaan van het besneden zijn, als heel zo’n dorp geloofd dat het effect heeft, misschien heeft het dan ook wel effect. Ik blijf het een ontzettend moeilijk onderwerp vinden. De meeste Afrikanen met wie ik praat over het besnijden van meisjes, vinden dat dat eigenlijk niet meer zou moeten, ik geloof dat ze het ook alleen nog maar op het platteland doen. Maar hoe doorbreek je zo’n traditie? Daar denk ik vaak over na.
Maar nu laat ik ook dat weer even los en ga ik me voorbereiden op onze laatste dag in West Afrika.
Groetjes, Erma