In de gevangenis en de hulp in Afrika

Zaterdag 20 augustus, Kankan
In de gevangenis en de hulp in Afrika
Ook al blijft onze tocht naar de shamaan voor mij het meest spannende avontuur, voor sommigen zal het gevangen nemen van Lamine, gisteren, nog spannender zijn, zeker voor Madness, onze reisvriend. Lamine en ik hebben er achteraf heerlijk om moeten gniffelen, wat we nu weer mee hadden gemaakt. Wat gebeurde er? We waren met de voorbereidingen bezig om onze reis van 1000 km te gaan maken, weg van Conakry. Ik zat een beetje verveeld met mijn fototoestel te spelen, terwijl Lamine en consorte water en brood gingen kopen. Ineens staan er twee mannen in uniform naast mijn autoraampje en snauwen iets over video. Ze wilden zien welke opnames ik gemaakt had. Laat ik nou net foto’s van de Amerikaanse ambassade gemaakt hebben… oeps en foto’s van de markt met alle drukte van mensen. Ze waren boos. Madness en en Lamine kwamen net terug en Madness begon meteen met boze toon te zeggen dat het helemaal geen filmcamera is. Intussen was het letterlijk zwart van de mensen rondom de auto en raakten de gemoederen erg verhit. Lamine greep het toestel, liep weg van de auto en trok daarmee de gendarmerie (want die waren het dus) met zich mee. Onze chauffeur startte de auto, op advies van Lamine en parkeerde een paar honderd meter verderop, op een rustigere plek. En we gingen wachten, en wachten en wachten. Ik was vol vertrouwen dat Lamine het wel zou redden en voelde dat hij dit echt voor mij had gedaan. Hij wilde mij al die ellende besparen. Maar het is de oude camera van mijn ouders en die werkt heel anders dan onze eigen camera, dus ik wist ook dat hij mij nodig had. Dat probeerde ik onze chauffeur duidelijk te maken, maar die wilde mij absoluut niet meer terugbrengen, wat ik ook zei. Zelf ging hij wel terug en kwam na een uur met alle spullen van Lamine terug (telefoon, geld, id, enz.) en zei dat we in grote, grote problemen terecht waren gekomen. Hij liep weer weg. Ik wachtte weer met de kids, lang leve de DVDspeler!! Opeens wees Fanta naar buiten, naar een prachtige oude man die op een kruiwagen met witte zakken zat. Hij glimlachte naar haar en het was alsof de zon doorbrak (het regende al 2 dagen non stop), wat straalde hij. Fanta was helemaal blij en bleef met haar gezicht met hem praten en hij bleef maar stralen en zwaaien. Op dat moment voelde ik me zo gelukkig en warm, ik wist zeker dat alles wel weer goed zou komen. Even later kwam Madness aan, helemaal in de stress. Hij zei dat ik meteen mee moest komen, want Lamine wist niet hoe de camera werkte. Duh, ik ging alleen mee, als de auto ook mee ging, ik zou mijn kinderen niet alleen achter laten. Ik zei dat hij de chauffeur moest zoeken, dan zouden we samen terug rijden. Maar Madness kon de chauffeur niet vinden en verdween. Na een half uur, stopte er een legertruck, vol soldaten bij de auto. Lamine was er ook bij en gaf mij de camera en zei dat ik alle foto’s er af moest halen. Ik deed dat, maar niet met de foto’s waarop duidelijk geposeerd wordt. Niemand kon met de camera omgaan, dus niemand controleerde wat er nu af was en wat er nog op stond. Toen moest hij weer in de legertruck stappen en ik moest achter de truck aanrijden. We kwamen uit bij een legerbasis. Honderden soldaten waren aan het marcheren. We moesten bij de hoogste baas in het kantoor komen. Daar mocht Lamine een telefoontje plegen, hij belde de 1e bodyguard van de minister president, dat is namelijk zijn neef. Hij liet zijn neef met de hoogste commandant praten en hup, wij stonden weer buiten.
Toen vertelde Lamine me wat hij allemaal had meegemaakt. Ze hebben geprobeerd hem uit te dagen om te vechten, maar hij ging er niet op in. Ze hebben hem uitgekleed en in de gevangenis gegooid. De man die hem had opgepakt, bleek ontzettend jaloers te zijn op het feit dat Lamine en ik samen een relatie hebben. Hij bleek zelf contact gehad te hebben met een Canadese blanke vrouw, via internet, en die relatie was volledig mislukt. Hij nam zijn wraak op Lamine, die duidelijk veel geluk heeft, met blanke vrouw en twee kinderen reizend in zijn thuisland. Hij probeerde Lamine te kleineren, door hem zijn kleren uit te laten doen en zei: je vrouw zou je nu eens moeten zien, ze zou meteen het vertrouwen in je kwijtraken! Lamine heeft hem uitgelachen en zei dat onze relatie niet nieuw is, maar al oud was, voordat we kinderen kregen en dat we beiden vol vertrouwen zijn, wat er ook gebeurt. En dat klopte precies.
Lamine had, toen hij werd meegenomen, gauw tegen de chauffeur gezegd om zijn baas te bellen. Toen de soldaten dat hoorden, hebben ze direct de telefoon van onze chauffeur afgepakt. Maar die kende het nummer van zijn baas uit zijn hoofd en was naar mij toe gelopen om met de telefoon die nog in de auto lag zijn baas te bellen. Deze baas zijn zusje is getrouwd met de neef van Lamine die eerste bodyguard is van de minister president en deze heeft direct die legertruck met soldaten naar ons gestuurd. Deze soldaten hebben ons toen dus begeleid naar de hoogste commandant. Toen we alweer lang en breed onderweg naar Toguin-Oule waren, werden we door nog een andere neef van Lamine gebeld, die ook vroeg of we zijn hulp nodig hadden ( de tamtam gaat zo snel). Gelukkig konden we laten weten dat alles alweer in orde was.
Maar ja, het was inmiddels 15:00 geworden en we hadden nog 16 uur rijden voor de boeg. Om 3:00 ’s nachts heeft Lamine het stuur over genomen en om 4:00 kwamen we Kankan binnen. We hadden een probleem. Het zag er naar uit dat we net niet genoeg benzine hadden voor de rit naar Toguin-Oule, maar alle benzinepompen waren gesloten. Lamine vroeg benzine aan de politiepost die ons controleerden bij binnenkomst van Kankan, ze hadden wel benzine, maar onze chauffeur zei dat we dat niet wilden kopen. Ik vroeg me af waarom dan niet, maar wachtte af. We reden wat straten door en toen vroeg Lamine wat ik liever wilde, een hotel zoeken of in de auto slapen. Aangezien we tot nu toe allemaal al hadden liggen slapen in de auto, zei ik dat we maar gewoon zouden blijven liggen. Maar, ik moest wel heel nodig naar de wc. We stapten uit en ik vroeg Lamine waar ik kon poepen, terwijl we midden in de stad waren. Dankzij het feit dat het ramadan was, kwamen we iemand tegen die een brood had gekocht. Lamine vroeg hem waar ik naar de wc kon en hij zei dat we wel met hem mee naar huis mochten. Wauw, wat een gastvrijheid, ik kan me in Nederland niet voorstellen dat ik zomaar uitgenodigd wordt om om 4:00 ’s morgens bij iemand thuis te mogen poepen. En die meneer had een echte wc staan, zonder spoelbak of zo, maar iets waar ik op kon zitten! Yes! Ik was helemaal gelukkig. Toen ik de woonkamer in kwam, bleek de man Lamine aangeboden te hebben om in het huis te slapen, ipv in de auto. Lamine vroeg of ik dat wilde. Wauw, wat fantastisch, deze aanbieding! Dolgraag wilde ik de kinderen op een bed leggen om lekker verder te slapen. Maar ik voelde me wel bezwaard om dit zomaar aan te nemen. Daar was mijn emotionele brein weer, zou ik toch bijna nee zeggen, omdat ik er emotioneel niet zo goed mee om kon gaan. Dus ik het gevoel weer helemaal ingedoken. Hoe voelt dat nou, “bezwaard” voelen? Ik voelde een soort schuldgevoel vanuit mijn cultuur, “zoiets hoor je niet aan te nemen, dat stelt hij alleen maar uit beleefdehid voor”. Ik voelde iets als “in het krijt staan bij iemand” ik voelde wantrouwen: “wat zou de prijs zijn?”. Iedere keer als ik zo’n zinnetje in mijn gedachten had, voelde ik het werkelijke gevoel erbij en door er helemaal in te duiken, verdween het, allemaal. Toen stelde ik me voor dat ik de kans zou krijgen een gestrand gezinnetje te helpen met een slaapplek, wc en wat brood en ik zou me daar erg blij door voelen, als ik ze zou kunnen helpen op een moment dat ze het echt nodig hebben.
Vanaf dat moment kon ik alleen maar met een geluksgevoel de aanbieding aannemen. De kinderen hebben heerlijk geslapen. En achteraf was het ontzettend goed dat we niet verder gereden waren, want om 8 uur ’s morgens bleek onze band kapot te zijn. Als we we doorgereden waren met het beetje benzine van de controlepost, hadden we midden op de weg gestaan met een kapotte auto. Nu waren we in de grote stad en konden we alle hulp krijgen die we nodig hadden. Tankstation was ook weer open en hup, we zijn nu weer onderweg. En ik kan weer genieten van dit sahelland bij daglicht!
Erm