Weer veilig thuis

Mijn excuses dat ik niet veel eerder heb laten weten dat we weer thuis zijn. We kwamen zondagmiddag thuis en ben maandagochtend meteen weer gaan werken, dus er was niet echt een minuutje over voor de PC.
We zijn alledrie weer veilig thuis.
Dat is nog niet zo makkelijk geweest. Schreef ik vrijdag nog dat ik me uitstekend voelde, ik ben daar overmoedig door geworden. Omdat ik me zo goed voelde waagde ik me aan de ananassap. Al vier weken lang woonde ik in hèt ananasland, zonder ervan te mogen proeven. Helaas, ik kon weer geen maat houden en dronk wel 4 glazen die dag.
Ik ben 's nachts doodziek geweest, spugen, diarree, ik blééf gaan.
Volgende dag helemaal pips, nog steeds met veel buikpijn afscheid genomen van iedereen. Ze vonden het allemaal zo sneu.
Tijdens het koffer inpakken, realiseerde ik me opeens dat de buikkrampen wel erg regelmatig waren, ojee, ik zal toch niet… ananas is immers een weeën opwekkend middel.
Lamine en ik helemaal in paniek. Amy (zelf moeder van 3) vroeg wat er aan de hand was. Toen Lamine het voor haar vertaald had, schoot ze in de lach. Nee joh, Erma is gewoon bijna vijf maanden zwanger en rond die tijd begin je het babietje te voelen. Nu haar maag en darmen zo gevoelig zijn, doet dat pijn!
Potverdorie, daar had ik me nou al die tijd zo op verheugd. Nu ik het dan eindelijk kon voelen bewegen wilde ik het liefst dat het weer ging slapen!
We zijn de terugreis aangevangen met Cabisco en zijn zoontje van 2 en meer dan 200 kilo!!! Allemaal kadoos voor alle familieleden in Europa. (alsof ze geen teenslippers hebben in Parijs…) Voornamelijk zakken met pinda's en rijst en attieke (gemalen cassave). Dusse, als je wilt weten hoe verse pinda's uit de woestijn smaken; haast je dan om langs te komen, ze vliegen de deur uit, want ze zijn o zo lekker.
Gelukkig was er weer veel familie gekomen in Brussel om te helpen van trein naar trein. De tocht was ellenlang. We vertrokken om 21:30 naar Benin, voor een tussenstop. Vandaar naar Parijs en dan natuurlijk helemaal naar de andere kant van het gebouw rennen naar de Thalys die naar Brussel vertrok zodra we binnen waren. Inmiddels was het zondag, de internationale trein van Brussel naar Den Haag en dan nog de tram, gelukkig hadden we toen nog maar ruim 100 kilo te sjouwen. Om 16:00 waren we thuis!
En thuis wachtte een fijne verrassing, mijn vriendin die voor de plantjes had gezorgd had alles even aan kant gebracht en wat eten voor ons neergezet. Daardoor kon ik maandagochtend meteen weer aan de slag bij KPN. Ik ben nog steeds aan de dunne, maar niet meer zoveel pijn en het wordt steeds minder. Wel zit ik nu al met een verkoudheid en een keel die steeds pijnlijker wordt.
Toch was het heerlijk om weer lekker aan de slag te gaan.
Ik vond het hartstikke leuk om mijn ervaringen met jullie te delen en Marieke, wie weet, begin ik wel een weblog over de zwangerschap, dan kun je lekker doorlezen. Ik moest erg lachen om je reactie.
Ook alle anderen, bedankt voor het meelez/ven en jullie lieve reacties en steun. Ik zal dat ook gaan missen!
Ik hoop jullie allemaal gauw weer te zien, veel liefs Erma en Lamine