Eerlijk?

Dag lieve allemaal,
Want ontzettend leuk om jullie (winter)berichtjes te lezen! Dat maakt het helemaal de moeite waard om op deze bejaarde computer met een toetsenbord waarvan ze de letters een keer verkeerd hebben terug gezet (net als in Mali), waardoor ik telkens alle w's moet veranderen in a's en q's om moet wisselen met z's. De punt zit op een onmogelijke plek en voor een m moet ik echt moeite doen.
Een yu-Korsou op de schaats, Margriet; hoe was dàt dan voor Rubi? En Ambertje gaan natuurlijk, ik zie het helemaal voor me!

Hou je vast, want vandaag krijgen jullie een erg eerlijk verhaal te lezen, heb ik besloten. Door alle enorme bezorgdheden, vond ik het steeds moeilijker om een eerlijk verhaal te schrijven, met de positieve èn negatieve ervaringen, ik wilde een aantal van jullie niet nog banger maken. Maar ik merkte dat dat me helemaal niet lekker zit. Ik heb er lang over nagedacht, de laatste twee dagen en ik ga gewoon schrijven wat ik wil vertellen. Mijn excuses bij voorbaad dat ik misschien weer mensen zal laten schrikken, maar dit is mijn vakantie en ik ben er blij mee.

Vanaf de dag dat ik wist dat ik zwanger was, heb ik nagedacht over deze reis: wel of niet gaan???
Ik heb alles afgewogen en een beslissing genomen. Risico's loop je overal in je hele leven. Het gaat er niet om dat je moet proberen alles uit de weg te gaan, het gaat erom dat je bij jezelf nagaat of je de kennis, kunde en kracht (moed) hebt om bepaalde risico's in je leven te nemen.
Voor ik ging heb ik een hoop Kennis tot me genomen (zoals gesprekken met de GGD over ziektes en medicijnen, met Ivorianen over de oorlogstoestand in het land, enz.). Kunde; ik heb een hele kundige man bij me die ik volledig vertrouw en heb zelf al de nodige ervaring in de tropen en inmiddels ook in Afrika opgedaan.
Blijft over Kracht, daar kom ik later op terug.

Na 2 maanden info en denken en afwegen en praten, heb ik mijn beslissing genomen om te gaan. Zodra ik me niet veilig zou voelen of te ziek zou worden, zou ik direct het vliegtuig terugnemen.
En toen kwamen de goedbedoelde, ongevraagde meningen en adviezen op me af. Ik ben er erg van geschrokken. Ik was drie maanden zwanger en mijn omgeving begon me een schuldgevoel aan te praten over dat ik nu al een slechte moeder ben, zo kwam het op mij over (en denk erbij; ik ben zwanger, ik kan nogal heftig reageren).
Er waren er maar een paar met wie ik zonder hem of haar bang te maken, kon praten over mijn reis. En de angsten waren uiteenlopend; van de angst dat mijn buik in het vliegtuig zou ontploffen, tot de angst dat ik doodgeschoten zou worden in de politieke oorlog van Ivoorkust of met allerlei enge ziektes en een mismaakt kind terug zou komen.

Ik heb nu anderhalve week na kunnen denken hierover, want het is een goeie leerschool voor me, ik heb begrepen dat als de baby eenmaal geboren is, er nog heel wat (tegenstrijdige) adviezen op me af zullen komen, die me heel onzeker zullen maken of ik "wel een goeie moeder ben/zal zijn". Zo gaat het geloof ik met iedere vrouw die haar eerste kindje krijgt.

Ik heb nagedacht over risico's nemen in je leven en dat daar kennis, kunde en kracht voor nodig is. Wij in Nederland leven in een zogenaamde informatie-cultuur. Wij denken dat we door kennis, ook kundig zijn en we voelen ons sterk door alle kennis die we hebben. Ik snap dat goed, het is mijn eigen cultuur en ik voel de pijn als ik hier een kindje mank zie lopen op een krom beentje. Met de kennis die wij hebben, zou dat kind niet zo door het leven hoeven gaan.

We vinden kennis en informatie zo vanzelfsprekend belangrijk, dat we niet meer stil staan bij de bron, de motivatie die achter het verstrekken van informatie zit.
Het belang van onze media is toch nog altijd geld verdienen en macht uitoefenen (volgens mij is de media ontzettend machtig). Niet zo objectief mogelijk een verhaal vertellen, maar interessante, hapklare brokjes boeiende informatie geven om de aandacht van de kijker/lezer zo lang mogelijk vast te houden. Hoe langer/ vaker/ meer er gekeken wordt, hoe meer geld er wordt verdiend.
De info die wij in Nederland over Ivoorkust aangeboden krijgen (dus niet de info waar we zelf naar op zoek gaan) heeft eigenlijk maar heel weinig met Ivoorkust zelf te maken. Deze info zegt iets over onze manier van kijken. Wat "denkt de media" wat onze aandacht vast zal houden? Waar valt geld mee te verdienen? Waar is macht te halen?
Laat een paar jonge gasten, rennend en schreeuwend op T.V. zien, met op de achtergrond het kantoor van de V.N. en iedereen in Europa voelt zich bedreigd (ik voelde dat ook!) en zit aan de buis gekluisterd.

In dit land wonen meer mensen dan in Nederland, het is zo'n vier à vijf keer zo groot. De cultuur en de geschiedenis hier is totaal anders dan in Nederland.
Het is dan ook onmogelijk om vanuit je "schijnveilige" huis in Ned. (want in Ned loop je ook risico's hoor, maar je staat er niet meer zo bij stil, omdat je kennis, kunde en kracht hebt) een oordeel te kunnen vellen over wat er in dit kleine stukje Afrika gebeurt.
Je wordt door de media voor de gek gehouden. Je denkt dat de info die je krijgt "objectief" en "belangeloos" is. Dat is een leugen. Niemand is objectief en er is veel belang bij het verstrekken van informatie.

Nu kom ik terug op wat het met me gedaan heeft, die angsten van mensen van wie ik hou en die van mij houden. Het gevolg was dat ik me niet helemaal vrij voelde om te schrijven wat er werkelijk, vanuit mijn subjectieve visie, gebeurt in mijn vakantie hier in Afrika.
Het ging namelijk een paar dagen niet zo goed met me, en ik wist niet meer wat ik kon schrijven daardoor.
ALs eerste ben ik zo stom geweest om uit de verkeerde fles water te drinken (dus geen mineraalwater, maar kraanwater). Het gevolg was dat ik diarree kreeg. Ik leef nu 2 dagen op een dieet van rijst, bananen en brood en het gaat nu weer stukke beter met me. Ik heb gelukkig O.R.S bij me, dus de baby of ik zullen niet uitdrogen.
Ten tweede, ik heb me vergist in mijn kracht.
Ik was "vergeten" dat ik een stuk emotioneler ben als "zwangere". Een goeie vriendin had me al verteld dat ik die verschijnselen echt vertoon, maar ik had het niet zo door. Ja, ik voelde de tranen opkomen bij een gevoelig liedje, wat me verbaasde.
Ik merk nu dat het zo emotioneel zijn veel van mijn kracht vergt. Teveel. En dan rondlopen in een door oorlog geteisterd land, met zulke prachtige mensen, met hun schitterende cultuur en natuur. Dat heeft een enorme impact en daar heb ik me echt op verkeken.

Ik heb sinds zondagmiddag zware hoofdpijn gehad. Toen ik zondag de zee zag, begon ik te huilen en ik kon bijna niet meer stoppen, tot de volgende dag.

Het was een uitbarsting van alles. de zorgen om de familie, die ik deel met Lamine. Bijvoorbeeld (hij doet me wat als tie weet dat ik dit nu hier schrijf) een hoogzwanger nichtje/zusje die getrouwd is met een leraar, die nog wel lesgeeft, maar al maanden geen salaris meer krijgt.
Maar ook het verdriet van het kapot gemaakte land. De huidige president is bezig met een etnische zuivering. Iets minder heftig als in Rwanda, maar wel met hetzelfde doel. Ooit leefden allerlei rassen en stammen hier in Afrika op hun eigen grond. Toen kwamen de Europeanen en die verdeelden het continent vanuit Brussel door lijnen te trekken op een landkaart. Waardoor verschillende rassen en stammen opeens in één land met één bestuur moesten leven. Dit bestuur was Europees. SInds de jaren zestig zjn de landen bezig om zelfstandig te zijn. Maar dat is waanzinnig moeilijk door die verschillende stammen en die rare landsgrenzen. Tot de jaren tachtig is het eigenlijk alleen Ivoorkust gelukt om een beetje te bloeien en groeien.
Totdat de president dood ging, toen begon het (dodelijke) gekibbel hier ook.
Heb ik vorig jaar één van de armste landen ter wereld gezien (Guinee), waar bijna niets is, hier zie je duidelijk dat er wat was, maar moedwillig kapot gemaakt is/wordt.
Gebieden waar ambachten van een andere stam dan de president worden uitgevoerd, worden met een buldozer platgegooid. De etnische zuivering waar ze hier mee bezig zijn, is het ontkrachten van mensen die anders zijn.
De groep jongeren die ze in Europa lieten zien, die protesteerden tegen de V.N., zijn aanhangers en familie van de president. Zij hebben door zijn zuivering heel veel macht gekregen, zij willen absoluut niet dat deze president verdwijnt, want wat wordt de wraak van de nieuwe politieke macht hier?
De groep "rebellen" zoals we ze in Europa noemen, die in het Noorden zitten, protesteren sinds 2002 tegen de inhumane gang van zaken.

Ondertussen leven de mensen gewoon door, met hun eeuwenoude structuren. Ook daarin heb ik een hoop te verwerken. Ik zie zo ontzettend veel wat totaal anders is dan hoe ik ben opgegroeid en alles boeit me en wil ik snappen. Maar het is té anders, té overweldigend en voor mij té emotioneel.

Zo zie ik voor mijn eigen ogen eenzelfde soort sociale structuur als waarin mijn opa en oma zijn opgegroeid.
De "wij" cultuur met voor iedereen z'n eigen plekje in de hierarchie en ieder z'n eigen taken en verantwoordelijkheden. Bepaald door je leeftijd, je sexe, je komaf, en je rijkdom, niet door je intelligentie of diploma's.
Ik vind het niet goed of slecht, ik kijk geboeid toe en ben me bewust van een unieke ervaring. Ik zie aan de kinderen dat er nooit eerder zo'n buitenstaander als ik op hun erfjes heeft gelopen, tussen hun in is gaan spelen en zingen en bij hun ouders op de sofa komt zitten voor de traditionele "groetje".
Ik ben de eerste week overal mee naartoe gegaan, heb meegegeten en meegelachen. Mijn mijn lichaam zegt echter nu al twee dagen HO, zodra ik me beweeg heb ik barstende koppijn. Ik heb eerst een middag in het donker (licht deed ook pijn) alles een beetje liggen verwerken. Alle emoties van het thuisfront, van hier, van Lamine en van mij.
En nu de tweede dag heb ik met een kiertje daglicht alles opgeschreven, zodat het eruit is. het moet eruit, anders knapt mijn hoofd.

Met Kennis, Kunde en Kracht (moed) durf je risico's te nemen en leer je facetten van het leven kennen, zoals de facetten van een diamant zo mooi en telkens helemaal anders.
Jullie mijn vrienden en familie weten als geen ander hoe vaak ik pech heb. Maar juist door deze tegenslagen, heb ik mijn kracht ontdekt en leren kennen, heb ik nieuwe dingen geleerd, waarvan ik nooit had gedacht dat ik dat zou kunnen.

Vorig jaar had ik het "geluk" dat veel geld werd gestolen. Daardoor heb ik de goedheid en de liefde van deze mensen leren kennen. Dat geluk heb ik dit jaar niet, waardoor voor mij nu de warmte af en toe verkilt door het gebedel om geld en spullen. Lamine heeft uitgelegd dat de meesten die het écht nodig hebben, zich schamen om het te vragen. Daarom geven wij het geld aan mensen van wie we weten dat die het zullen verspreiden onder degenen die het het hardste nodig hebben.

Mijn "begeleider" is gearriveerd, ik moet gaan stoppen.
Rest mij nog te vertellen dat mijn hoofdpijn stukke verlicht is, door het verhaal wat ik jullie heb kunnen schrijven. Ik hoop dat je het een klein beetje kan plaatsen, maar ik besef dat ik iets heel moeilijks vraag.
De eerste dag dat ik hier rondliep, dacht ik dat ik hier absoluut geen auto kon rijden; geen voorrangsregels en iedereen rijdt als gekken; nu na een week ben ik er helemaal aan gewend en rij ik gewoon zelf rond. Ik ben me bewust dat jullie niet de tijd en de plek hebben om te wennen, maar misschien dat het beetje begrip komt, nu je door mijn ogen het land een beetje ervaart.
Nifee!
(ik hou van jullie)
Erm