Weer heelhuids thuis

Odyaba en ik zijn weer thuis hoor! Lamine blijft nog in Ivoorkust tot 16 november, maar ik moest alweer aan het werk.
Het was ook precies genoeg, want Odyaba heeft een bronchitus te pakken. Ik denk van de grote temperatuurschommelingen tussen airco en niet airco. Ik had daar ook de eerste 6 weken last van toen ik op Curaçao ging wonen.

Ik vind het zo leuk dat ik allemaal enthousiaste reacties krijg op de verhalen die ik schrijf, dat motiveert me helemaal om ook het eindverslag te doen.
Oja, eerst nog even over krullen. Dnak je wel voor de tips Anne, jij en Dirk zijn natuurlijk experts op dat gebied. Toch zaten de krullen van Odyaba meteen al goed vanaf het moment dat we een stap op Afrikaanse bodem zetten, nog lang voordat ze een keer onder de douche was geweest. Helaas, al die Surinaamse producten zijn ook allemaal met parfum. Ik had 'n Ma nog geld gegeven en Lamine had haar nog uitgelegd dat we een traditioneel product wilde hebben, maar ook zij kwam aanzetten met geparfumeerde petrolium (vaseline met een luchtje, een heel lekker luchtje trouwens). Anne, misschien dat jij in Ghana eens iets puur natuurs tegen komt?
Terug in Nederland, is mijn haar weer lekker zacht, maar Odyaba's haar meteen weer erg stug.

Wat wou ik nog vertellen? Uhm. Oja, wisten jullie dat er een paar supermarkten álá europa zijn in Abidjan? Maar wist je dat een super supermarkt daar een Hypermarkt heet?
Enne, ik had verteld over de kinderslavenmarkt. Ik heb nog meer navraag gedaan, het is inmiddels wel degelijk een illegale slavenmarkt. Kinderen die daar gevonden worden, daarvan worden de ouders opgespoord, ook als deze in Burkina Faso of Ghana wonen en zowel de slavenhandelaar als de ouders worden gestrafd. Dit allemaal dankzij de druk van het westen. Het heeft dus wel degelijk zin om Fair trade producten te kopen. Ik was dan ook blij verrast te zien dat Verkade alleen nog Fair trade chocolade maakt!

Na ons avontuur in Grand Lahou, kabbelde ons Afrikaanse leventje in Zone 4 lekker door. We zijn nog bij een condoleance geweest. Daar zien we dan meteen alle familieleden weer bij elkaar. Mannen en vrouwen zitten apart onder grote partytenten die in de buurt van een gebouwtje staan opgezet. Dat gebouwtje wordt als moskee gebruikt.

Maandagavond had Odyaba verhoging, maar ze kreeg geen koorts. Toch was ik blij dat Lamine direct weer naar huis kwam, toen ik hem erover belde, zodat we direct samen naar het ziekenhuis zouden kunnen gaan, als ze echt koorts had gekregen. De volgende dag had ze weer normale temperatuur, en opnieuw 's avonds verhoging. Dit werd waarschijnlijk veroorzaakt door de bronchitus, denk ik achteraf.

Dinsdag wilden we naar Jaqueville gaan. Dat ligt 50 km ten westen van Abidjan. Het laatste stukje moesten we dan met de ferry. In de lonelyplanet had ik een leuk hotel met zwembad aan de lagune gevonden.
Tegen de tijd dat we echt op weg gingen, belden we eerst nog even naar iemand die in Le Plateau werkt om te checken of er wel bussen reden van "Express" , maar goed ook, want dat was dus niet zo. Daarom besloten we onze koers te wijzigen en naar Grand Bassam te gaan. We liepen naar de grote weg, wel 6 baans, maar ze rijden met 12 naast elkaar! Net een grote rivier van auto's. Daartussen rijden de peugeot 505 stationswagen. In Afrika zijn dat geen gezinswagens, maar een soort openbaar vervoer tussen dorpen en steden en landen. Er zitten verder geen bordjes op of zo, dus je moet er maar van uit gaan dat als je een peugeot 505 ziet, je daarmee mee kunt rijden. In Grand Lahou was het iets makkelijker, daar zijn ze allemaal groen gespoten. En ik herinner me van de reis van Senegal naar Mali dat ze wit waren.
In Abidjan heb ik blauwe, grijze en groene gezien.
We hielden er eentje aan en die vertelde ons welk teken we met onze hand moesten maken om aan te geven dat we naar Grand Bassam moesten (45 km ten oosten van Abidjan). Het was een soort vuist met één vinger omhoog. Inmiddels begon het te regenen, dus wij uit alle macht maar met die vinger omhoog. Als er dan een cinqcentcinq onze kant op manouvreerde, hielden we 3 vingers op, omdat we met drie personen waren. De meesten reden dan alsnog verder, maar uiteindelijk stopte er eentje die al half vol zat. Ik vond het een wonderbaarlijke, prachtige manier van reizen. We moesten per peroon ruim één euro betalen.
In Grand Bassam was het droog, later bleek dat het de hele dag met bakken uit de hemel was gevallen in Abidjan en ten westen ervan, dus we hadden de goeie keuze gemaakt. In Grand Bassam zijn we naar het paradijsje gegaan (Hotel Tereso) waar ik 3 jaar geleden in mijn eentje een weekje was geweest. Het was fanatastisch, een heerlijk zeebriesje zorgde voor verkoeling, plus een leuk zwembad. We hebben er vollop van genoten. Lekker gegeten, al was het schandalig welke prijs ze ervoor vroegen. Een fles van 2 ltr mineraal water kost in de supermarkt iets minder dan 400 cfa, ong 60 ct. Hier moesten we 1.500 cfa betalen, 2,30 euro bijna 4x zoveel.
Maar het kon de pret niet drukken, Odyaba heeft weer heerlijk op het strand geslapen, na een lekkere zwempartij.
Dinsdagavond kregen we bezoek van het stiefzusje en haar man, plus dochtertje. Deze man is leraar op school en kon mij vertellen dat ze 10 klassen hebben en in zijn klas zitten 60 kinderen!! Ik vroeg hem hoe hij alle namen kon onthouden, maar dat kon hij niet. Pff, wat een groot verschil met het onderwijs hier. Ik heb afgesproken dat ik de volgende keer een bezoekje mag brengen in zijn klas.

Woensdag was inpakdag en iedereen kwam nog even langs om mij gedag te zeggen. Mijn kleren waren ook klaar, dus ik heb nog een kleine modeshow gegeven. Ze waren werkelijk prachtig, het geduld van 'n Ma was duidelijk beloond. Lamine werd helemaal opnieuw verliefd op me, hij was erg onder de indruk.

En toen gingen Odyaba en ik naar het vliegveld. Helaas mocht Lamine me niet helpen bij het inchecken en wat een ramp werd dat! Zware koffer, bedje en buggy en kind... ik kon het amper alleen allemaal. Tot overmaat van ramp werd mijn koffer niet goedgekeurd, er moest zeker 10 kilo uit. Bleek dat je wel 46 kilo pp mag meenemen, maar dat dat niet in één koffer mag, dit was de eerste keer dat ik arbo-regels gerespecteerd zag in Ivoorkust. Ik de zak met 10 kilo Attièkkè er uit gehaald, dat kon gesealed worden, een meneer maakte er een mooi tasje van. Zo kon het wel mee en we zouden dan wel zien of het ook echt het vliegtuig weer uit zou komen. Ikke weer terug naar de ingang om afscheid te nemen. Toen ik daarna naar de gate liep, werd ik door een militair tegengehouden, ik moest mee naar mijn koffer. Ergens achter de coulissen, stond daar mijn koffer moederziel alleen. Ik moest hem openmaken, en dat allemaal in mijn schoolfrans... pfff, ik had het er warm van. D'r zat een fles in, wat dat was? Nou, gewoon, afrikaanse medicijnen, traditionele kruiden. Die zou ik meenemen voor een schoonzusje in Brussel. Maar zou dat niet gaan exploderen? Wat zat er in??? Nee joh, zei ik, gewoon de l'au met herbs. Geen explosies hoor!
Okee dan, koffer mocht weer dicht.
En dan de douane door, daar krijg je een formulier wat je ter plekke nog even helemaal moet invullen, met paspoort nummers en zo. Dan weer door een handbagage controle. Werd ik weer tegengehouden, tas moest open, d'r zat een schaar in.
Huh?? Ik wist van niks. Ik alles er uit halen, mijn lenzen tasje werd aangewezen, daar zat mijn bril in, ik laten zien, ooh, ze hadden zich vergist, ik mocht weer inpakken. Terwijl ik dat doe, zie ik mijn "emergency kit" ohhh, zei ik, daar zit zeker een schaar in of zo! Maar dat ding was helemaal gesealed, dus ik laten zien, was dit wat jullie zochten, ja! Maar omdat het dicht zat, mocht ik het weer inpakken. Ben ik net klaar, komt er een boze militair naar me toe, open, open!! Okee, ik weer alles uitpakken, tasje laten zien, ja, ook open! Maar dat kan ik niet, daar heb ik een schaar voor nodig en die zit erin... Hij keek me aan met zo'n blik van, gggrrrr. Ik vragen aan de andere militairen of er iemand een mes of schaar had (haha, prachtig). En ja hoor, daar was er eentje, tasje open, verband schaar eruit, pincet er ook meteen uit. Huppetee. Ik duizendmaal excuses gemaakt, en mocht eindelijk de tas weer inpakken. Odyaba werd ondertussen letterlijk door mij zoet gehouden met tientalle hoestsnoepjes.
Bij de gate konden we even zitten en bijkomen. Komen er weer twee militairen naar me toe. Een heel verhaal in het Frans, of ik die schaar erg hard nodig had? want als dat zo was, kon ik hem toch wel meenemen hoor. Ik probeerde uit te leggen dat ik hem alleen nodig had bij een ongeluk en er nu geen ongeluk was. Een medereizigster schoot te hulp met vertalen. Ik kreeg excuses en de militairen gingen weg. Toen mochten we aan boord. Werden er opeens tafels neer gezet, vlak voor de sluis naar de deur van het vliegtuig. Moest iedereen opnieuw volledig gefouilleerd worden en opnieuw alle handbagage van iedereen open gemaakt. Was ik effe blij dat ik die schaar allang uit mijn tas had laten halen! Ik zag zo voor me dat de toegang me geweigerd was geweest.
Om 22:00 stegen we dan eindelijk op. Odyaba viel net in slaap, toen ons diner werd geserveerd. Dus hup weer wakker. Toen dan eindelijk de lichten uitgingen, was ze zo ontzettend oververmoeid dat ze na een paar minuten slapen ging krijsen van de moeheid. Iedereen om ons heen weer wakker. Ik heb haar op schoot genomen, zat zelf in een onmogelijke houding, maar ze viel gelukkig weer in slaap. Dit krijsen gebeurde nog 2x, dus ik denk dat niemand een oog dicht gedaan heeft, behalve zijzelf.
Ik in ieder geval niet. Om 6 uur, hollandse tijd, stond daar een vriend van de man van een nichtje van lamine met mijn auto. Hem even thuis gebracht en toen op naar den haag. Wat een rit!! Odyaba lekker slapen, maar ik. Ohoh, wat was ik moe. En natuurlijk nog een paar files. Maar ja, ik kon de auto niet parkeren en even slapen, daar was het veel te koud voor.
Om 9 uur kwam ik bij Rotterdam, dat vond ik laat genoeg om wat mensen te bellen, om me wakker te houden. Dat lukte. En toen ik om 10 uur thuis was, was Odyaba klaar wakker en ik helemaal kapot.
Gelukkig sliep ze 's middags weer 2 uurtjes, toen heb ik ook wat kunnen slapen.

We zijn allebei nog wel erg verkouden, maar verder heel blij dat we deze reis gemaakt hebben. Het was heerlijk.
Lamine maakt het goed, hij vertelde me dat er sinds ik weg ben, geen mensen meer zijn geweest om eten te brengen.... voor hem alleen komen ze kennelijk niet, zei hij getreurd. Maar toen ik hem net sprak, bleek dat Oumou hem wel eten had willen brengen, maar dat ze zich niet lekker voelde en dat dat de reden was, het had niks te maken met mijn vertrek. Lamine mist ons wel, en Odyaba mist haar papa ook enorm, ze heeft nu twee dagen gehuild om haar papa en als ik hem dan bel, is ze heel boos op hem door de telefoon, omdat hij niet thuis is. Gelukkig komt hij volgende week maandag ook weer thuis.

Nou, dag allemaal, heel leuk dat jullie weer zo meegeleefd hebben. Ik zal binnenkort wat foto's plaatsen.
Heel veel liefs, je t'embrance, Erma