Glibberend in de modder

Conakry, 17 augustus
We hebben een prachtige, maar zeer lange reis achter de rug, van Siguiri naar Conakry. Wat een schitterend land is Guinee. Ik had al zo’n vermoeden, maar nu weet ik het zeker. De vorige keer hadden we geen eigen auto om te reizen en bushtaxies rijden alleen s nachts. Wat een bergen heb ik toen gemist, enorm uitzicht. De hoogste berg is 1010 km, die ligt vlakbij Kindia.
De weg was geweldig, vergeleken bij wat we eerder deze week hebben meegemaakt. Alleen duurde het wel heel erg lang. Dat kwam oa omdat we een geschaarde vrachtwagen op een berg tegenkwamen. De Malinkemensen zijn heel sociale mensen. Iedereen helpt elkaar waar en wanneer het maar kan (ook als je geen familie bent, heb ik ontdekt). Een andere keepwagen, vol graan, schoot te hulp. Met kettingen werd geprobeerd de geschaarde wagen terug te trekken, maar tja, tegen de berg op! Pang, en de keepwagen met graan ging met de ketting kapot, hopen graan op de weg. Ook nog.
Ik was totaal verrast over Lamine. Hij sprong uit de wagen, rende van hot naar her en had binnen no time de boel overzichtelijk. Er zouden auto’s door de berm kunnen rijden, over het olifantengras, maar de tegenliggers zouden daar wel hulp bij moeten hebben ((berg op) en de mensen aan onze kant zouden het geduld moeten opbrengen om ze voor te laten gaan. Lamine regelde dat er per keer twee auto’s mochten rijden. Wij liepen alvast de berg af, en wachtten aan de andere kant van de vrachtwagen (mammelyba).
We zagen hoe een arrogante SUV voorpiepte en de regels van Lamine aan zijn laars lapte. Tot woede van iedereen. Prompt werd hij helemaal niet geholpen toen hij in het natte gras wegslipte en de berg niet opkwam. Maar ja, hij stond wel in de weg, dus uiteindelijk was iedereen toch wel opgelucht dat de grote wagen het toch redde. Maar toen ook een taxi erachteraan dook, werd Lamine woedend. Hij sprong voor de wagen en brulde, nee, twee was de afspraak! Een millitair probeerde de man ook tegen te houden, maar dat had helemaal geen effect, maar Lamine liet het er niet bij zitten, hij sommeerde de man weer achteruit te rijden en toen die niet verder dan 20 cm terug kon rijden, door het achterop komend verkeer, liep lamine de rij af en liet alle auto’s een stukje naar achter rijden, zodat hij wel moest. En hij deed het…… Ik was diep onder de indruk van mijn man, zo ken ik hem eigenlijk nog helemaal niet.
Tja en verder hebben we nog een aantal enorme overstromingen moeten doorkruisen, ontzettend spannend, maar alles lukte. Het duurde alleen dus wel langer dan we normaal zouden doen (normaal 13 uur, nu 16). Ik had in de Lonely Planet een leuke tip “our choice” gelezen, Pension Les Palmiers. We kwamen er doodmoe aan en dringend toe aan een wc, met al die diarree. Maar we ontdekten dat het intussen een soort motel is geworden waar je ook per uur kunt betalen, je snapt wel waarvoor. We wilden hier echt niet logeren, maar Odyaba moest zo nodig naar de wc, de chauffeur was zo moe en wilde naar zijn vrouwtje toe, we zijn gebleven. Op zich zag het er allemaal wel schoon en netjes uit, maar als je goed keek en rook, merkte je de sporen van het vele menselijk gebruik op. Toen lamine het de volgende dag besprak met de eigenaar, was deze het er helemaal niet mee eens, Canadezen en Amerikanen slapen hier ook. Ja, haha, dat komt door het advies in de Lonely Planet. Ik had een vermoeden dat deze blanken waarschijnlijk de koeiepoep huizen in Toguin- Oule heel vies zouden vinden, met alle beesten gewoon loslopend, incl. de wegschietende kakkerlakken in de wc. Maar het dorp daar is juist heel schoon, alles is daar natuurlijk, de natuur zelf. Terwijl Lamine gruwelde van het vieze van wat mensen allemaal in deze kamers hebben achtergelaten, zouden de Canadezen gruwelen van het natuurlijke dorp. Nu snapte Lamine hoe het in elkaar zat, hij vond deze kamer idd viezer dan de koeiepoephuisjes op het zand.
De volgende dag zijn we op hoteljacht gegaan, Maar dat is gigantisch mislukt en de kinderen en ik hebben uiteindelijk weer 7 a 8 uur in de auto gezeten. Het verkeer was een grote vaste kluwen, niet door te komen gewoon. Maar de stroom was ook al een hele tijd weg, dus we hadden geen opgeladen telefoons meer en konden niet even naar hotels bellen, we moesten langsrijden. Bleek elk hotel hartstikke vol te zitten, waarschijnlijk vanwege de ramadan, dat is hier immers een feestmaand. Onderweg is Lamine uit de auto gesprongen, omdat hij wat moest regelen voor zijn werk en ik bleef achter met de chauffeur. Helaas was zijn temperament een stuk minder te temmen door mij en hebben we zeker anderhalf uur in de brandende zon stil gestaan vanwege zijn disrespect voor de politie. Dat gedrag vertoonde hij ook al op de route Siguiri- Conakry bij iedere controlepost, maar dan kon Lamine het allemaal handelen. Nu was Lamine er niet meer. Na de derde aanvaring, ben ik echt boos geworden op hem, hem gezegd dat de twee kleine kinderen aan boord helemaal doorweekt van het zweet waren, doodmoe en we allemaal erg veel honger hadden, of hij alsjeblieft zijn trots even opzij wilde zetten voor dat, zodat we een slaapplek zouden hebben. Toen deed hij braaf zijn gordel om en luisterde naar de aanwijzingen van politie en militairen. Een groot verschil met Ivoorkust, waar iedereen bibberd van mensen in uniform, maar ja, die hebben dan ook enorme joekels van gewweren over hun schouder hangen en hebben vaak genoeg laten zien dat ze die gebruiken ook als ze zin hebben.

We zitten nu uiteindelijk in een achterlijk duur hotel, met zwembadje, helaas kan Fanta net niet staan. Internet!! Airco en koelkast enz. Maar van dit geld hadden we een schaap en een paar kippen voor het dorp kunnen kopen. Dus daarnet heeft Sori, de neef van Lamine waar ik 7 jaar geleden ook goed contact mee, had, hij spreekt namelijk Engels, want hij is in Liberia naar school geweest, tot de oorlog uitbrak, toen verhuisde hij weer terug.
Hij gaat mij morgen helpen zoeken naar een ander hotel. Hopelijk kunnen we gewoon bellen….

Conakry zelf is niet leuk in de regentijd, eigenlijk is het een grote modderpoel. Maar de kids hebben kaplaarzen bij en het is iig niet zo koud al sin nederland, of is het juist warm nu bij jullie.
Ik stort nu echt in en probeer nog even de verhalen online te zetten.
Veel liefs, Erma
Oja, Fanta heeft geen diarree meer, maar is wel haar spekbuikkie kwijt (ik denk zo’n 3 kilo). Nu is Odyaba aan de diarree, we lossen elkaar lekker af zo. Gelukkig drinkt zij wel O.R.S. maar ik kwam er vandaag achter dat ik nog maar één zakje heb!