Goed nieuws

Hai!
Goed nieuws, mijn verhaal op papier zetten was net wat ik nodig had, mijn hoofdpijn is nu weg en gisteren en vandaag is het stukke beter gegaan.
Dank jullie opnieuw voor je lieve reacties, zat ik zowaar wéér te huilen (en ik val toch al niet zo op hier pfff....).
Ik moet zeggen dat ik best bang was om het ook echt allemaal zo op te schrijven, maar ik had het zo nodig en ik lees nu dat het prima aangekomen is, fijn.

Berry, je schreef iets wat ik zelf nog niet helemaal doorhad, je hebt gelijk; ik voel me veel kwetsbaarder nu.
Maar met mijn buik gaat het heel goed; het is nu goed te zien dat er meer aan de hand is dan dat er een paar kilootjes aangekomen zijn, leuk hoor. Ik wacht met spanning tot ik iets voel bewegen.
Inmiddels blijken nog meer vrienden van Lamine een kindje te verwachten, zo leuk, dat zijn straks allemaal leeftijdsgenootjes.

Ik wil proberen uit te leggen hoe het gewone leven in de Mandengue cultuur gaat (dit is een cultuur die hier heel erg veel voorkomt, maar niet oorspronkelijk Ivoriaans is, dus deze cultuur wordt op dit moment wel bedreigd, al spreken meer mensen hier Mandengue dan Frans!). Omdat ik vorig jaar gezien heb hoe de mensen al eeuwenlang in de dorpen met hutjes gemaakt van koeiepoep en stro leven, snap ik een beetje wat ik hier zie. Mensen leven ontzettend dicht op elkaar, volgens mij niet alleen omdat ze niet anders kunnen (geld), maar omdat ze dat graag willen, het lijkt het meest op hoe het altijd is geweest. Als je dicht bij elkaar woont, kun je elkaar makkelijk helpen bij het zware werk en is er altijd aandacht en attentie voor je kinderen. Het eten is ook een stuk makkelijk met z'n allen samen.
Wanneer we op bezoek gaan, is er vanaf de straatkant meestal alleen een muur te zien met een boom ervoor, hieronder zitten vaak een paar mensen en die verkopen wat dingetjes (meestal eten, of huishoudelijke producten, zoals kleine zakjes Omo, wat ze hier echt overal voor gebruiken!)
Je loopt vervolgens een soort tunnel in, en komt dan op een propvol erf uit, bukkend voor de natte was, een heleboel kleine kinderen die om je heen zwermen (de groteren zitten op school), half struikelend over de emmers en lage krukjes. Een paar jonge meiden (in Nederland noemen we ze geloof ik bakvissen) zijn aan het vegen, koken en wassen (kleren en kinderen). Je groet iedereen en iedereen groet je blij terug. Rondom die binnenplaats zijn een stuk of tien kamertjes, in elke kamer (soms in tweeen gedeeld) woont een familie. In één van die kamers woont de familie die we komen groeten en we duiken naar binnen (alles is erg laag, net als in het dorp). Zo'n kamer is ongeveer 3 bij 3 meter, toch staat er een compleet bankstel en een grote wandkast in, blijft zo'n vierkante meter over om je te verplaatsen. In die wandkast staat een tv (met voetbal) en verder nog ontzettend veel "pronkstukken", mensen van de Antillen weten precies wat ik nu bedoel. Boven op de kast staan ongeveer vijf complete emaille pannensets, in elke kleur eentje. Deze pannen worden gebruikt om ons eten te sturen, niet om in te koken.
En eten sturen doen ze, heel veel!
Bij binnenkomst, gaat iedereen zitten (Lamine en ik worden altijd vergezeld door het aantal mensen wat in de auto/taxi past) en wordt naar iedereen z'n gezondheid gevraagd en de gezondheid van de familie. Dan wordt er een beetje gepraat over alle goeie wensen die de mensen voor ons hebben (bijna altijd zit daar de wens dat we grote kinderen krijgen bij, waarop ik dan probeer duidelijk te maken dat ze wat mij betreft lekker klein mogen zijn en groot mogen groeien). Meestal vertellen we hoe het met hun familieleden die we in andere landen hebben bezocht gaat. Na hooguit een kwartiertje staan we weer op en worden we uitgebreidt uitgeleid. Dan is het op naar het volgende bezoek. Mensen zijn allemaal even hartelijk en zo blij om ons te zien, het is vermoeiend, maar ozo leuk.
Gisteren hoorde ik dat " de familie" over mij praat als iemand die veel lacht, ze hebben volgens mij niet door dat dat door henzelf komt!
Een ander stukje Mandengue cultuur is de muziek. Ik heb gevraagd of het mogelijk is dat ik een traditioneel concert kan bijwonen, naast het concert van Salif Keita (de beroemdste zanger uit West Afika naast Youssou 'N Dour, Salif is Mandengue) wat we in onze laatste week zullen meemaken. Vanavond gaan we naar een speciaal cultureel concertgebouw om het programma te bekijken. Het is iets wat ik vorig jaar zo graag wilde, maar er was geen tijd voor. De traditionele muziek is hier zo waanzinnig mooi. Het beroep kunstenaar is hier iets wat je bijna alleen maar in kunstenaars families (grio's) terug vindt (behalve Salif Keita dus), wat betekent dat de lessen die de kinderen krijgen eeuwenoud zijn (van vader op zoon doorgegeven) en van jongs af aan wordt geleerd. Als je naar die muziek luistert, hoor je de verhalen van het volk tot heel ver terug in de tijd met ritmes en melodiën waarin ik een heleboel andere ritmes van Zuid Amerika terugvind. Dit is de bakermat van zoveel muzieksoorten.

Het valt me op dat iederen altijd keihard werkt. Op straat wordt van 's morgens vroeg tot 's avonds laat van alles verkocht, het groentestalletje voor onze deur werd gisteravond pas om één uur opgeruimd, kennelijk verwachtten ze toen echt geen klanten meer!
Die drukte in de straten is vooral in deze wijk waar we nu logeren en in een aantal andere wijken, maar niet overal. In deze wijk kun je echt de hele dag lekker in de wind op een bankje buiten zitten en je hoeft je geen seconde te vervelen. Lamine zit nu ook om de hoek van dit internetcafé, met een aantal mensen voor de deur van het werk van Mammady (onze verzorger, vraagbaak, gids en begeleider, echt hij is fantastisch!). Lekker in de wind, op een druk kruispunt en zoveel mensen die hem kennen stoppen even om een praatje te maken.
WAUW, wat hoor ik nu? Het regent!!!! Echt waar, dit is de allereerste keer dat ik regen meemaak in Afrika! Het is net als op Korsou; alsof een emmer water wordt leeggegooid. Als het nu ook maar net zo kortstondig is als op Korsou, want ik heb geen jas bij me.
Ach ja, ik zou eigenlijk niet zo verbaasd moeten zijn, het oorsponkelijke klimaat hier aan de kust, was een tropisch regenwoudklimaat. Echter, hier in Ivoorkust is meer dan 42% Tropisch hardhout gekapt en naar Europa vervoerd, van dat klimaat is niet veel over.

Ik had het over het harde werken hier. Nergens op mijn reizen ben ik zo weinig bedelaars en hulpeloze gehandicapten tegen gekomen als hier. Iedereen is bezig met "een middel van bestaan".

Mijn tijd zit er weer op. Het gaat steeds beter met mijn Frans, waardoor ik ook beter kontakt heb met een aantal mensen, die het geduld hebben om rustig te praten.
Mensen zijn stomverbaasd dat ik bijna al hun namen ken (tja, ben en blijf een juf) en ook weet wie het kind/broer/vader/tante is van wie. Ze vinden me een "goeie vrouw" omdat ik mensen altijd eten voorschotel, maar dat doe ik omdat we het echt niet alleen op kunnen krijgen en ik het zo zonde vind om het weg te gooien (da's nou mijn cultuur).
Ik weet niet wanneer ik weer tijd zal hebben voor internet, morgen verhuizen we allemaal. Lamine gaat met Lamine uit New York naar het dorp in Guinee (ze gaan een koe offeren, ben ik effe blij dat ik niet mee hoef) en hij komt volgende week zaterdag pas weer terug.
Het hotel waar ik naartoe verhuis is toch een andere geworden, toen we zondag nog een keertje langsgingen bij het Franse bejaarde stel om te reserveren, was de prijs opeens verhoogd. Pas na veel praten was die weer lager, maar ik vertrouwde het niet meer en vroeg of we nog ergens anders konden kijken. Dat werd een nog luxer hotel, waar we een half uur hebben moeten onderhandelen om een derde van de prijs af te praten. Dat hebben we meteen zwart op wit laten zetten getekend en wel (wilde die bejaarde dame niet doen). Ik heb nu een soort bungalow, gebouwd in de stijl van een hutje uit het dorp. Mijn uitzicht is op zee en drie passen van mijn deur is een grappig zwembad (er schijnt er nog eentje te zijn). Er staan ook wel wat bomen in bloei, maar niet zoveel als bij die andere. Maar het was in dit hotel wel veel levendiger, al was ik de enige blanke die ik daar zag. De receptionist sprak een beetje engels en dat is ook wel zo prettig.

Ik ben van plan veel te relaxen, lezen, zwemmen, mediteren, yoga en ik heb me tekenspullen bij me. Cabisco gaat naar Conakry, er blijft nog één bekende hier, die nederlands spreekt, hij heeft beloofd me een dagje te komen bezoeken. Maar ik vermaak me wel!
Dag lieve allemaal, misschien tot gauw, misschien tot over een week.
Dikke hug, Erma

P.S. Ik ben nog steeds bereikbaar op het telefoonnummer wat ik in het eerste verhaal schreef.
P.P.S. het is gestopt met regenen en het is weer 35 graden!
P.P.P.S. Maris, het gaat met een heleboel familieleden ook wél goed hoor!