Guinea, land van de mogelijkheden

18-8-2011 Conakry
Lamine is weg voor business, kids liggen te slapen in de airco en ik heb eventjes tijd om iets rustiger te schrijven, ook al zou ik heel graag ook even willen pitten, maar ja ik heb nu stroom en internet! Wie weet wanneer ik nogmaals de kans zal hebben.
We hebben toch maar besloten nog een keer dit inmense bedrag neer te leggen voor nog een nachtje in dit hotel, want de kinderen zijn heel erg toe aan rust en ik merk dat ze erg goed slapen in de airco, zoals nu ook weer.
Helaas hebben we nu allevier tegelijk heftige diarree, het wordt geloof ik tijd om weer naar huis te gaan. Maar we zijn nog bijna 1000 km verwijderd van het vliegveld, dus dat lukt niet zo een twee drie.
Daarnet kwam neef Sori me bezoeken, hij wou direct weer weggaan, maar ik vroeg of hij me even naar de supermarkt wilde brengen. Dat deed hij, maar zijn auto raakte onderweg stuk. Hij heeft nog een reserve auto, dus die gingen we halen. Opeens zie ik in de stromende regen (is gistermiddag begonnen en niet meer gestopt) een bekend gezicht onder een paraplu, ik herkende Nabi! Onze chauffeur van 7 jaar geleden, een schat van een jongen. Ik zei stop, stop! Ik zie Nabi, denk ik. Opeens begon ik te twijfelen, er wonen 2,5 miljoen mensen in Conakry, het zou wel heel gek zijn dat ik nu juist Nabi zag lopen. Maar hij was het wel, echt waar. Hij kon het ook niet geloven, hij herkende me meteen, wist niet dat we in Guinee waren.
Dit is typisch afrikaans. Net vijf minuten daarvoor had ik met Sori nog gesproken over hoe gezellig het 7 jaar geleden was geweest, met Nabi en prompt kruisen onze wegen elkaar. Dat gebeurt ook vaak met de telefoon, als ik Lamine vraag hoe gaat het met die en die, dan belt die persoon ter plekke, om even antwoord te geven. Onverklaarbaar, maar zo leuk!
Vanmorgen vroeg, toen de kindjes en lamine sliepen zag ik mijn kans schoon om met laptop onder de arm in het restaurant van het hotel te gaan zitten, omdat internet in onze kamer zeer lage verbinding heeft en in het restaurant het een stuk beter is. Maar Lamine is altijd de hort op, dus krijg ik zelden de kans om iets voor mezelf te doen, want de kinderen zijn altijd bij mij. Ik heb wat mails kunnen lezen, maar yahoo doet het erg slecht hier, dus weinig kunnen beantwoorden. Toen sprak iemand mij in het Vlaams aan, Marc. Een Belg van 64, die al 24 jaar door Afrika reist. Eerst 12 jaar voor de wereldbank in Washington, toen 12 jaar voor zijn eigen business in diamanten en electronica. Ik heb enorm genoten van zijn verhalen, wat ontzettend leuk om hem te ontmoeten en ook heel inspirerend. Door hem weet ik nu dat de eigenaar van dit hotel een Duitser is. Ook een erg vriendelijke man. Maar ja, hij vraagt te veel voor te weinig. Ik kan me herinneren dat ik 7 jaar geleden ook hier ben geweest, toen heb ik hier alleen gegeten en gezwommen.
Sori heeft me uitgelegd dat de hotels niet vol zitten vanwege ramadan, maar vanwege de nieuwe politiek in Guinee. Dit is onder de grond het rijkste land ter wereld en boven de grond het armste land ter wereld. Nu het er naar uit ziet dat de dicatuur is veranderd in democratie en er een grote kans is dat het wat rustiger wordt hier (kwa coupes en zo), zijn er allerlei inversteerders als vliegen op stroop op de hoofdstad af gekomen. Je ziet veel chinezen. Ik heb het land nu gezien en het ziet er zo ongerept uit, zo mooi, ik hou mijn hart vast voor de destructie die het met zich mee zal brengen, als ze hier echt alle goud, bauxiet en diamanten uit de grond willen gaan halen. En ik hoop zo onzettend dat de bewoners van Guinee zelf er wat aan zullen hebben.
Zelf hebben we nu al schoon genoeg van Conakry, als het kan vertrekken we morgen weer naar het dorp.
Onze auto staat vandaag in de garage, er was een defect met de electriciteit, de knipperlichten gaan soms opeens aan. Ook hoop ik dat ze er nieuwe banden opzetten, want dat springen over rotsen, heeft flink wat gekost.
Ik heb ontdekt dat ik de helft van mijn foto’s kwijt ben, dus ik ben blij dat we nog een keer langs Toguin-Oule gaan, dan kan ik ze opnieuw maken. We willen de laatste dagen zo dicht mogelijk bij het vliegveld zijn, vanwege de risico’s op opstoppingen enzo. We willen niet nog eens het vliegtuig missen. Dus ook daar ben ik blij mee, kan ik ook die foto’s nog eens maken.
Oja, ik vergeet helemaal te vertellen hoe het met de baby in het dorp gaat. De baby reageerde enorm goed op de behandeling van neusdruppels en cranio, Ik heb haar vlak voor mijn vertrek nog een keer behandeld en vanaf dat moment was ze werkelijk op aarde, ze keek heel anders uit haar ogen en kon nu een beetje contact maken met haar omgeving. Wonderbaarlijk om te zien en voor mij zo’n mooie bevestiging van wat ik aan het leren ben. Wel heeft het een effect gehad dat me werd gevraagd iets te doen voor een kindje wat plotseling aan het overgeven was, ze was anderhalf. Ik heb haar zetpillen voor de pijn en pilletjes tegen de misselijkheid gegeven, allemaal homeopathisch, maar ik heb haar geen behandeling gegeven. Het werd me ook niet gevraagd en het kwam eigenlijk niet bij me op. Ze reageerde helemaal niet op de homeopathische medicijnen en ik maak me zorgen om haar, sinds we wegreden uit het dorp. Ik denk dat ik haar moeder aanbiedt om haar ook te behandelen als ik terug ben. Maar er spoken allemaal ziektes door mijn hoofd en ik voel me heel erg onzeker. Ik heb niks geleerd over cranio en cholera. Maar ja, eigenlijk is het net als met die eerste baby, het is ik of niks en niemand anders. Ik leer erg wijze lessen hier. Als ik in mijn onzekerheid ga, voel ik angst, angst dat Tchim (zo heet ze) dood gaat en ik er niks aan heb kunnen doen, terwijl iedereen dat wel hoopt, als ik haar behandel. Ik ben bang voor de hoop die ik wek en voor de teleurstelling als ik niks blijk te kunnen veranderen. Nu ik het onder ogen kom, kan ik er iets mee. Dit zijn natuurlijk allemaal ego-dingen. Loslaten Erm, je bent god niet, maar je hebt wel de keuzevrijheid om iets te doen of niet. In beide gevallen kies je.
Ik hoop dat ik nog een kans krijg om iets anders te kiezen als we weer in het dorp zijn.
Ok, ik hou het hier even bij en ga ook wat slaap nemen.
Veel liefs, en ik wilde nog even laten weten dat ik jullie reacties ontzettend fijn vind, het stimuleert mij om te schrijven.
Erm