Genieten

Aha! Annette dus! Wat leuk dat je meeleest!
Bianca, Odyaba heeft het iedere dag over jou. Zodra er een telefoon gaat denkt ze dat jij het bent. Volgens mij ben jij in gedachten vaak bij ons! Je gevoel klopt helemaal. Ik word er gewoon emotioneel van, wat ben ik blij dat jij en Michelle mij dat steuntje hebben gegeven om te gaan. Het is in een woord Heerlijk hier met z’n drietjes! Wauw, het is lang geleden dat ik zo’n zorgeloze vakantie heb gehad zeg.
Ha Bren, het is hier Afrika hoor, ik heb nog steeds die BMW niet gezien…. Waarschijnlijk komtie de dag dat wij weer vertrekken of zo, haha! Ik heb wel gezegd dat als hij er morgen niet is, ik met het openbaar transport naar Grand Lahou wil reizen. Dat is denk ik 90 km hiervandaan. Het is zowel een haven als een monding van een rivier. Het is zelfs een tijdje van de Nederlanders geweest, dus ik vind dat wel interessant.
Helaas opnieuw niet zo glorieus, want het zal wel met slaven te maken hebben gehad.
Iig is er ook een stukje tropisch regenwoud met nog een paar olifanten!! En aangezien dat het lievelingsdier van Odyaba is, ben ik heel benieuwd of zij ze te zien zal krijgen en hoe ze dan zal reageren.
Anne Marieke, ik zal even verder vertellen dan, al is het niet allemaal positief hoor, wat door mijn hoofd gaat deze dagen. Wisten jullie dat bijna 50% van alle cacao op onze wereld uit Ivoorkust komt? En het gekke is, alle chocolade die je hier kunt kopen, ge”importeerd is. De bonen zelf kosten geen drol, en in het westen maken we er chocola van. Zelf zal ik echter nooit meer zomaar een stukje chocola eten, want ik ben er achter gekomen dat er hier in Abidjan een heuse slavenmarkt is, een kinderslavenmarkt nog wel. Kinderen van ongeveer 14 jaar worden hier verkocht voor ongeveer 40.000 CFA, dat is 60 euro! Ze komen meestal uit de arme landen rondom Ivoorkust, zoals Burkina Faso. Daar zijn ze dan onder valse voorwendsel hiernaartoe gelokt. Eenmaal verkocht, worden ze mee genomen naar de plantages, waar ze 80 tot 100 uur in de week moeten werken, met vaak maar weinig eten en veel slaag. Als het ze lukt te ontsnappen, hebben ze geen papieren en komen ze niet ver.

Ik ben erg blij dat er tegenwoordig Fair Trade hagelslag te koop is bij appie. Als 50% van de chocola hier zijn oorsprong heeft, is er ook 50% kans dat er een kindslaaf voor gewerkt heeft. Als wij met z’n allen geen chocola meer willen eten die door kindslaven is geplukt, is het heel gauw afgelopen met deze laatste vorm van slavernij in Afrika.

Nog iets anders waar ik verdrietig van ben geworden is dat de moeder van Lamine nog steeds niet onderweg naar hier is. We hebben haar al maanden geleden het geld voor transport gestuurd. Er hebben ook talloze familieleden haar gebeld om te zeggen dat ze moet komen, maar niemand snapt waarom ze niet op pad is gegaan. Misschien komt het door haar slechte heup, het is een reis van 3 dagen. Misschien ziet ze daar erg tegenop. Het kan ook zijn dat ze iemand anders heeft gezien die het geld veel harder nodig heeft dan zij.
Dubbel triest was het vandaag om bij Bati op bezoek te gaan. Zij is het zusje van Lamine New York, die vorige keer met ons op vakantie was hier. Haar moeder is onlangs overleden, zus van mijn schoonmoeder. Ze is nu alleen thuis, met alle kinderen (vader was al overleden) en is daar erg verdrietig over, ze zou zo graag haar tante in huis willen hebben. Het dorp waar mijn schoonmoeder woont, is heel ouderwets, alles gebeurt op de grond. Dat is erg lastig als je een versleten heup hebt. Het zou dan ook veel beter voor mijn schoonmoeder zijn als ze hier in de stad was. Het huis van Bati is groot en mooi, vlak bij zee, dus een lekker fris windje. Ik word er erg verdrietig van dat Odyaba nu waarschijnlijk niet meer haar oma in Afrika zal zien. Een troost is wel dat Oumou gisteren langskwam. Zij is het jongere zusje van mijn schoonmoeder, en Odyaba mag haar ook oma noemen. Oumou lijkt veel op mijn schoonmoeder en ik was erg blij om haar te zien.

Tja, wat is er verder gebeurd. Jongens het gaat zo goed met ons, dat het gewoon een saai verhaal wordt dit keer hoor! We doen veel rondjes om mensen te groeten. Dat valt me nu veel minder zwaar dan 2 jaar geleden. Sommige zanderige straten vol afval en open riool, waar het krioelt van de kindjes en de kippies, maakten mij de vorige keer erg verdrietig. Het is soms heel moeilijk om zoveel armoede om je heen te zien. In het dorp, waar ze nog armer zijn, waren de mensen wel heel erg gelukkig en stralend, maar hier in de stad, met miljoenen leven op elkaar, hier zie je veel minder van die lichtjes in de ogen. Maar toch… het zal misschien komen omdat ik toen zwanger was en emotioneler, ik kan nu een beetje door de armoede en de ellende heen kijken.
Zo kwamen we van de week bij een huis, waar een naakt kind van ongeveer 8 jaar in de armen van haar moeder (denk ik) lag. Ze zat met grote ogen naar mij en Odyaba te kijken, ze genoot duidelijk, maar bewoog amper. Even later legde haar moeder haar op een speciaal matrasje midden in de kamer. Een jonger broertje kwam er direct bij zitten, en het meisje legde haar handje op zijn hoofdje, maar bewoog verder helemaal niet. Af en toe streelde hij haar. Volgens mij is dit kinderverlamming, want toen we 2 jaar geleden op bezoek kwamen, speelde ze gewoon met iedereen. Maar de enorme liefde die er van dit gezin voor dit meisje was, raakte me diep. Ze leeft haar leven tussen mensen die veel van haar houden en haar betrekken bij de normale gang van de dag. Het klinkt misschien raar als ik dit zeg, maar het klopte gewoon. Natuurlijk was er veel verdriet om wat er met haar gebeurd is, maar tegelijkertijd was het ook heel mooi om te zien dat ze nog steeds onderdeel uitmaakte van de harmonie in dit gezin.

Fanta, een nichtje van Lamine, wat we ’n Ma (oma) noemen, omdat ze naar een oma is genoemd, is vaak bij ons. Ze kookt regelmatig erg lekker eten voor ons, ze heeft me beloofd iets van kruiden en zo voor mij te regelen, zodat ik die mee kan nemen. De vorige keer kookte Amy iedere dag voor ons. Fanta kookt weer andere dingen. Ik ben zo verbaasd over de enorme variatie in eten wat er is, vooral omdat Lamine thuis meestal maar 3 of 4 verschillende gerechten maakt. Het is iig wel bijna altijd stoofpot.
Fanta heeft me deze week geholpen met het uitzoeken van lappen stof, die op straat worden geverfd op een batik-manier, erg kunstig! Gisteren zijn we naar de kleermaker geweest, volgens mij precies zoals het vroeger ook ging in Europa. Ik heb een paar foto’s uitgezocht van modellen die ik mooi vind, mijn maten zijn gemeten en er worden nu afrikaanse outfits voor mij op maat gemaakt, fantastisch, wat voelt dat gaaf joh!
Daarna ben ik met Odyaba op mijn rug (jawel, hier wil ze dat wel, omdat alle kindjes op de rug zitten) langs allerlei familie en bekenden van Fanta geloodsd. Er was ook een vriendin die zangeres is, ze ging spontaan, midden op straat een serenade voor me zingen, erg mooi! Heb het op video staan. Haar man zat met een kindje aan de overkant met een djembe te spelen, dus die ging ook even voor ons spelen, Odyaba mocht ernaast zitten en genoot!

Vandaag waren we op het strand (de zee is helaas weer gigantisch onstuimig, erg gevaarlijk), we genoten enorm van het frisse windje wat daar is. En de zee is zo mooi. Odyaba heeft er zowaar lekker geslapen! En daarna hebben we stukken schaap van de BBQ en gebakken banaan gehaald en bij Bati gegeten. Daar waren veel kindjes en Odyaba heeft er heerlijk gespeeld.

Nou lieverds, ik moet nog wat yoghurt kopen en ga dan naar huis. Heerlijk, deze wijk is zo veilig dat ik lekker zelf over straat kan slenteren, zonder begeleider. Mijn vrijheid is altijd erg belangrijk voor me, ik kan dus zelfs al genieten van het feit dat ik in mijn eentje over straat kan wandelen en mijn ogen uit kan kijken!
Oja, niet vergeten, Lamine is heel erg lief voor ons. Hij houdt er echt rekening mee dat wij vakantie hebben, naast al die familiebezoeken.
Nou, doeg!
Dikke knuffel, Erma