Aangekomen in Mali

Zondagavond 7 augustus ’11
Deze keer schrijf ik relaxed vanuit het huis van Nassou (nicht van Lamine) mijn verhaal, Karamo heeft me beloofd een dezer dagen een internetcafe te laten zien met wifi en dan kan ik het verhaal de lucht in gooien.
Onze reis is opnieuw niet als vanzelf gegaan, gelukkig maar, want dat houdt het avontuur er in. Al is dat een stukje spannender met twee kleine kindjes erbij.
We waren op tijd voor de lift die ons naar Rotterdam zou brengen.
We waren op tijd voor de Thalys, die ons naar Brussel zou brengen.
Ons familielid die daar klaar zou staan met onze pasporten, vol visa voor de landen die we willen bezoeken, was ook ruim op tijd (lamine had hem per ongeluk het tijdstip doorgegeven waarop wijzelf uit huis zouden vertrekken, dus die goeie man heeft de hele ochtend op een station doorgebracht).
Helaas was de Thalys zelf niet op tijd. Hij kon er niet door, omdat er aan Ahoy werd gewerkt.
In de Thalys, belde Lamine vrienden in Parijs, of ze ons wilden helpen met de vier koffers, campingbedje, kinderwagen en drie rugzakken. Samen zo’n 130 kilo.
Tuurlijk wilden ze dat wel en ze waren zowaar op tijd, omdat wij te laat waren. Helaas reist de Thalys niet naar het vliegveld en was de metro die dat wel deed, twee (helaas kapotte) roltrappen lager en vervolgens bij het station van het vliegveld weer een trap omhoog. Waar waren nou toch die vliegtuigen……. Er stond een rij van zeker 8 reizigers voor het loket “informatie” en de man in uniform die bij een ticket apparaat stond weigerde pertinent aan te wijzen waar de vliegtuigen waren en wees ons de rij voor de informatiebalie aan.
Een schoonmaker die we aantroffen onder het bord waarop “Terminal 2” aan de ene kant de andere kant op wees en aan de andere kant, de ene kant, was zo lief om de roze lift 2 meter verderop aan te wijzen “3e etage”.
Tja en toen kwamen we erachter dat ons incheckpunt bijna een kwartier lopen was vanaf het station en ja hoor, het vliegtuig was op tijd, dus wij te laat….
Gestrand in Parijs, ach, het kon erger.
Hotelletje genomen en even relaxed genoten als gezinnetje, nog even zonder alle familie die we in Afrika verwachten te zien, superleuk! We besloten meteen dat we dit voortaan altijd zo zouden doen
Volgende dag waren we wel ruim op tijd en nieuwe tickets gekregen, wel even meer dan de helft van de prijs afgepingeld (ja, we zijn nog steeds in Parijs, maar we vliegen met air Algerie).
Natuurlijk was nu wel het vliegtuig ruim vertraagd, als dat de vorige dag was geweest, hadden we hartstikke op tijd geweest.
We moesten overstappen in Algiers, en dat ging met veel bombarie. In het vliegtuig kregen we kaartjes om in te vullen voor de Algarijse douane, maar wij als transfers, hoefden dat niet in te vullen. Een uur te laat, landden we, we waren enorm gehaast, omdat we bang waren onze aansluiting naar Mali te missen. Maar de steward die met onze instapkaartjes op ons stond te wachten, had niet een kaartje voor Odyaba en ook geen kinderwagen, Daar moesten we zo lang op wachten, dat we niet mee konden met de rest van de groep en we in de massa belandden die in de rij stond voor de douane. Nee zeg, moesten we toch die kaartjes invullen! En nee, mijn kinderen mochten niet achterop (zoals het er wel op staat) ze moesten allebei een eigen kaartje. Lamine werd razend, ik schrok me een hoedje, ik dacht dat dat niet zo verstandig was, met al die arabieren in uniform. Maar het tegendeel bleek waar, er was opeens respect en iemand ging ons hoogstpersoonlijk begeleiden naar waar we naartoe moesten. Daar aangekomen, moesten we de beveiliging nog even achtersevoren nemen. Ik moest erg lachen, zo bang als de westerse landen nu zijn voor bommen in flesjes vloeistof en zo moeilijk als ze daar nu doen bij grensovergangen (om mensen een zogenaamd gevoel van veiligheid tegeven), zo makkelijk was het om een Arabisch land in te komen, alleen maar een kaartje invullen. De rest ging op de ouderwetse manier van voor 9-11. Lamine nogmaals naar de buggy gevraagd, maar die was volgens hen al in Mali…. Jaja, ik geloofde er niks van.

Toen we onze gate hadden gevonden, kwamen we erachter dat we ons voor niks zo druk hadden gemaakt, het vliegtuig had vertraging.
Leuke opmerkingen van Odyaba: toen we door een gang liepen, richting het vliegtuig, dacht ze dat we in het oor van het vliegtuig liepen, onderweg naar de buik. En toen we opstegen, zag ze opeens kerstmis buiten!! Het was echt al laat geworden.
We kwamen uiteindelijk, midden in de nacht, na enen, uitgeput aan in Bamako. We werden door een verpleger uit de rij gevist, want we waren al onze vaccinatieboekjes vergeten. We kregen hem zo ver dat we alleen voor onszelf hoefden te betalen voor een nieuw boekje, de kinderen mochten we in de stad doen (daar is het goedkoper). Toen wilde hij gaan prikken, dus lamine nogmaals uitgelegd dat we wel ingeënd waren, maar geen boekjes bij ons hadden. Achteraf bedenk ik me hoe gek dit eigenlijk is, dat die verpleger twee kleine kinderen door wilde laten zonder inentingen.
Heel lang staan wachten bij de bagageband, maar geen kinderwagen te zien natuurlijk…..
Lang leve de draagdoek! We stapten buiten en…. Een heerlijk warm welkom van onze familie uit Mali, twee auto’s stonden klaar en we werden heel rap naar onze logeerplek gereden.
Daar kregen we te eten (kinderen hadden dat in het vliegtuig gemist, omdat ze in slaap waren gevallen) en gingen we heeeeeeel laat naar bed, ik denk dat het 3 uur was. Ik hoopte op een heerlijk lange uitslaap ochtend. Kinderen gelijk met ons naar bed laten gaan, levert ons veel nachtrust op dacht ik zo.
Helaas pindakaas. Het huis blijkt naast een moskee te staan en onze kamer direct naast een grote mango boom, vol met gele vogels met zwarte koppen en rode ogen, die schreeuwen als spreeuwen. Eerst zat Fanta rechtop in haar bed, toen er werd gezongen om te gaan bidden, rond een uur of 5 denk ik. Na 10 minuten stilte, net als de snoozer van een wekker begon hij weer. En toen hij eindelijk klaar was, zagen de gele spreeuwen een streepje zonlicht en begonnen om het hartst hun territorium te beschreeuwen, een oorverdovend lawaai. En lamine zei nog heel lief: maar jij houdt er toch van om naar de vogeltjes te luisteren? Die mis je toch zo op onze etage 4 hoog in de stad?

Nou, het is heerlijk om in Mali te zijn. Het is regentijd, dus alles staat in bloei en is groen, erg mooi en een stuk koeler dan ik gewend ben in West Afrika. Ik was hier 7 jaar geleden en er komen veel herinneringen boven. Iig voel ik me hier stukke prettiger dan in Ivoorkust en volgens Lamine komt dat door de sfeer van oorlog die daar al sinds 2002 heerst en de vrede die hier al veeeel langer is.
Maar het is ook de aandacht die hier is voor de stad. Ik zie gewoon meer parken en standbeelden en andere kunst. In Abidjan lijkt alles om geld te gaan.
Nassou lijkt als twee druppels water op ’n Tenne, haar moeder, de zus van de vader van Lamine. Ze werkt als inspecteur van de belastingen en is een erg intelligente vrouw. Ze is één van de twee vrouwen die hier de universiteit van Industriele Techniek heeft gehaald. Haar huis is vol horren en klamboes, echt hartstikke goed!
We ontmoetten Karamo weer, daar is het familielid waar Odyaba als twee druppels water op lijkt, hij zou zo haar vader kunnen zijn! Ook hem heb ik al 7 jaar niet gezien, net als Ansa, het jongste zusje van Nassou, die me zo enorm geholpen heeft toen 7 jaar geleden al ons geld gestolen was, evenals de rest uit mijn tas.
Ze is zo veranderd, ze is inmiddels getrouwd en heeft nog een dochter erbij gekregen en zes maanden geleden nog een zoontje. En ze is nog steeds ontzettend lief!
Vandaag was er nog een grote verrassing, ‘nMa is ook hier, een nicht van Lamine uit Ivoorkust, ze is de oorlog een half jaar geleden ontvlucht en is back to her roots gegaan in Suigiri, waar ze dus nog nooit was geweest. En heel “toevallig” is ze nu ook hier, over drie dagen gaat ze verder op reis, weer terug naar Ivoorkust, geloof ik. Ze is inmiddels gescheiden van haar echtgenoot en ze ziet er een stuk gelukkiger uit. Ook haar dochter, Fatima is er, ze was drie jaar geleden de grote vriendin van Odyaba, zelfde leeftijd, al is Odyaba twee keer zo groot.
Volwassenen beschouwen de kinderen in de familie als hun eigen kind, en de kinderen gaan dus ook zo om met de volwassenen. Daar moet Fanta erg aan wennen. Die roept de hele tijd: “nee, mijn mama” als ze me weer knuffelend met een kindje betrapt.
Odyaba is bezig met de rangorde, ze is erg sterk en de kinderen zijn hier een stuk zelfstandiger, en ze spreekt niet echt Bambaran (dialect van de taal die ze van papa heeft geleerd) dus gooit ze haar lichaam een beetje te vaak in de strijd. Ja, mam, dit is vriendschapsvechten. Ik zie haar helemaal in haar element, als jonge welp vecht ze zowat met ieder kind en de kinderen hier vinden dat minder gek dan de kinderen in Nederland. Ik merk dat het haar erg goed doet om met andere temperamentvolle kinderen te spelen. Al is het soms lastig voor haar om te ontdekken dat je dit bij volwassenen weer niet mag doen.
We zijn vandaag op bezoek geweest bij de oude tante van Lamine, ’n Tenne, de dame die mij ook zo lief opgevangen had, toen ik alles kwijt was geraakt. Ze is oud geworden, erg oud. Ze heeft net een oogoperatie gehad en ze was verrast dat ze me juist nu weer ontmoette. Ik blijf haar een bijzondere vrouw vinden, met een heel traditionele uitstraling en met zoveel warmte en liefde, ongelovelijk wat een rijke vrouw. Ze woonde trouwens nog in precies hetzelfde groene kamertje met de twee tweepersoonsbedden en de 1 vierkante meter die verder overblijft voor de 8 personen die er slapen.

Mijn zorgen zijn er ook weer. Door al de regen, zijn er erg veel muggen, malariamuggen! En volgens de bijsluiter mag ik de kids maar 2x per dag insmeren met deet. Tja, wat is nu erger, malaria of deet in je lijf?????
En dan de weg. Onze Citroen komt een dezer dagen hiernaar toe en dan wilden we door Guinee gaan rijden, langs de oma van Odyaba en Fanta en het liefst naar de zee, dus Conakry. Maar door de regen zijn de wegen bijna onbegaanbaar en de kans op een ongeluk erg groot. We zitten te dubben of we dat risico met de kinderen wel willen nemen.

Dinsdagmorgen 9 augustus
Inmiddels al een beetje gewend geraakt aan het schreeuwen van de vogels. We zijn gisteren het dak op gegaan en toen heb ik de boomkruin van dichtbij kunnen bekijken, er zitten wel honderden nestjes in, het zijn de baby’s die zo irritant krijsen, de volwassen vogels zijn nog wel te doen. Dit lawaai is alleen bij onze kamer zo goed te horen.
Gisteren deelden we de auto met Nassou, die voor zaken naar een ministerie moest en ondertussen konden wij de vaccinatieboekjes voor de kids regelen. Helaas, dat was gesloten, weer terug naar Nassou, maar die was nog bezig en daar begon de grootste bezigheid die ik hier in Afrika meemaak, wachten. En het was inmiddels op het heetst van de dag. Moeilijk, ook voor Fanta en Odyaba. We zetten haar daarna af bij ’n Tenne. En wij zouden wat gaan eten en naar de supermarkt gaan. We belandden onderweg in de grote markt en zaten helemaal klem tussen alle koopwaar, ondertussen steeds meer honger, dus als we dan toch stil staan, springt Lamine uit de auto om een paar Froufrou te kopen (soort kruising tussen oliebollen en poffertjes, hij kocht twee smaken, met rijst en met bonen). In het restaurant werd er dus minder gegeten dan verwacht, maar eventjes airco was geweldig! Omdat het zo lang had geduurd, moesten we eerst weer Nassou ophalen, voordat we naar de supermarkt konden. En daar ook weer wachten en wachten. Wel leuk voor Odyaba, die ging weer ravotten met de kinderen daar, maar Fanta vond het maar niks, die wilde slapen. Toen ze een namasa (banaan) van ’n Tenne kreeg, ging het beter met haar. Ze kregen ook een stukje speciaal zacht brood, ’n Tenne heeft namelijk bijna geen tanden meer, Odyaba herkende het direct, dit is met kameel gemaakt! Dat doen we op school ook wel eens. Ze zaten ervan te smullen en ’n Tenne van hen.

We ontmoetten Djemo, een halfbloed jongen van bijna 14 die in Afrika logeert, zonder zijn ouders. Hij voelde zich erg op zijn gemak bij ons, dus propte hij zich ook in de auto. Onderweg strandden we weer in de Grand March. Maar nu was de zon bijna onder, dus voor iedereen die aan het vasten was, een belangrijk moment om te kunnen drinken en eten. Onderweg, door het autoraam, hadden we hete thee met citroen in zakjes gekocht en zakjes verse dadels. Toen het tijd was, werd de auto aan de kant gegooid en werd er gedronken en gegeten. Fanta had het opgegeven en was op mijn schoot in slaap gevallen. Het was inmiddels 20:00 en 21:00 in Nederland. Hup, verder naar de supermarkt, al had ik daar helemaal geen zin meer in, ik wist dat ik het toch moest doen, want ik wist niet wanneer ik nog een keer de kans zou krijgen om zeep en handdoeken te kopen en een stukje kaas voor odyaba en fanta.
Bijna thuis, stopten we nog even bij een Rotiserie Demba, een “roosterhuis” zeg maar een inmense BBQ/oven met daaromheen een een huis gebouwd, van binnen helemaal zwartgeblakerd. Daar lagen stukken koe, geit en schaap op een rooster, boven een groot vuur. En kippen, ingepakt in bakpapier. Echt tien keer lekkerder dan een McDonalds (Nassou had gevraagd of we daar belangstelling voor hadden).
Om 21:00 eindelijk thuis, eten, douchen en Fanta ging naar bed. Maar Odyaba mocht opblijven. Ik ben in slaap gevallen met Fanta, dus ik heb geen idee hoe laat het voor haar was.

En nu zit ik met een laptop op schoot te typen, op bed en Fanta naast me met de portable DVDspeler met Dora op haar schoot ook te typen. Die hadden mijn ouders nog even kado gedaan aan Odyaba vlak voor onze reis. Odyaba en papa slapen door het vogelgekrijs heen.
Ik heb een hotel met zwembad ontdekt, waar ik erg graag naartoe wil vandaag…. Wie weet hoe laat we dàt gaan doen! En ik wil natuurlijk dit verhaal de lucht in gooien. Later,

’s middags, we zijn nog steeds thuis. Dat komt omdat ik opeens een paar mensen ging behandelen met cranio sacrale therapie. En dat komt weer omdat we vandaag een lift zouden krijgen naar de grens. Met de 130 kilo bagage komt dat erg goed uit, als we een taxi zouden moeten betalen, zijn we erg veel geld kwijt voor al die bagage. Maar tot nu toe kreeg Lamine nog geen contact met de man die onze Citroen naar de grens met Mali aan het brengen is (hij is gisteren vertrokken), dus het ziet er toch weer naar uit dat we een dagje later weggaan.
Het is erg bijzonder om te merken dat cranio sacrale therapie universeel is. Lamine helpt wel met vertalen, maar vaak voel ik het lichaam al reageren op het moment dat ik in het Nederlands iets zeg. Zelfs Nassou vertelde dat ze merkte dat haar lichaam met mij communiceerde. Sisa, nog een zus van Nassou, zei direct dat ze denkt dat er heel veel mensen zijn die hier door mij behandeld willen worden. Helaas is dat lastig voor me, want ik heb mijn behandeltafel niet bij me en het is niet zo makkelijk om iemand op een bed te behandelen.
Oh, Karamo is terug van een kaartje kopen voor het transpot naar Ivoorkust voor ’n Ma, dus nu kan hij met me mee naar een internetcafe.
Heel veel liefs, van Erma, Lamine, Odyaba en Fanta. Het gaat erg goed met ons!

P.S. Bij het weggaan, kregen we contact met Guinee, de chauffeur is weer teruggereden naar Conakry,omdat hij dacht dat de auto kapot was. Wat blijkt, hij reed op het staartje van het gas en bij het overgaan van gas naar benzine (Hier hebben ze geen lpg) haperde de motor. Hij vertrouwde het niet en ging terug….. We gaan toch morgen naar het dorp, maar dan met weer een andere auto. Daar wachten we op de Citroen, waarmee we door Guinee kunnen gaan reizen.