Aangekomen in Abidjan

We zijn er! En er is geen enkel geweld te bespeuren.
Ik wilde jullie dat meteen even laten weten, want ik kreeg op het laatst zoveel bezorgde telefoontjes en smsjes.
Van maandag t/m woensdag waren er veel protestmarsen in deze stad, maar de Nederlandse tv liet dat pas donderdag zien, toen de rust allang was weer gekeerd.

Omdat we zoveel bagage hadden, besloten we om vrijdagochtend vroeg meteen vanuit Den Haag te vertrekken en niet in Brussel te overnachten.
Dat was me het dagje reizen wel; om 6.00 vertrokken en om 20:00 aangekomen; hier is het een uurtje vroeger. Gelukkig verscheen er familie op het treinstation in Brussel om ons te helpen met de bagage.

Op het vliegveld dezelfde taferelen als in Zuid-Amerika: iedereen doet zijn best om "aardig over te komen" en dringt zijn "hulpvaardigheid" enorm op, maar als het geld te voorschijn komt om ze te belonen, moet Lamine gewoon wegspringen voor het geweld wat losbarst tussen de o zo vriendelijke mannen. Griezelig die overgang.
Op de parkeerplaats ruikt het heerlijk, naar zee, bomen en warmte. Ik luister meteen of ik iets van het geweld kan horen, maar ik hoor alleen wat geruis van bladeren en auto`s ver weg.
Buiten de parking schrik ik me een hoedje: daar lopen die jongeren; heel hard over de weg. Net als de duizenden jongens die op de t.v. richting de gebouwen van de V.N. renden; vol boosheid over de bemoeienis van de buitenlanders met hùn politiek.
Even later vang ik het woordje "sport" op: tssss.... ze zijn gewoon aan het joggen! Tientallen tegelijk.

Abidjan is echt een kruising tussen Conakry, Bamako en Banjul. Conakry is een stuk krapper, maar Bamako is weer ruimer. Sommige wijken lijken precies op Bamako; open riolering, zandwegen, binnenplaatsjes met talloze hutjes eromheen.
Andere wijken zijn als Conakry; met veel hoogbouw, dichte riolering en veel handgeschilderde reclame.
Na zonsondergang komt de stad echt tot leven; ongelovelijk veel mensen zie je dan op straat, dansen, eten maken, wandelen en heel veel kletsen.
Ons appartement is op de eerste etage van een gebouw in Marcory. Er staat een bankstel wat zo uit de kamer van Napoleon gekomen kan zijn. Ons bed is bordeelrood fluweel en zo gigantisch groot dat het lijkt of ik alleen slaap. Ook de gordijnen zijn van dat rood fluweel en ook de nachtkastjes; brrr.
We hebben een erg grote badkamer; waardoor het miezerige waterstraaltje wat uit de douche komt helemààl in het niet valt.
Helaas is er s morgens zo goed als geen druk op het water en moeten we ons behelpen met water uit een ton. Natuurlijk heb ik die al een keer over laten stromen, toen ik hem bij wilde vullen en het prompt vergat, toen hadden we opeens een heus zwembad in ons appartement!

Ik heb nog niet veel van deze enorme stad gezien omdat de mensen het eerst komen; zoveel mensen. Ze komen de hele dag door ons bezoeken, kibbelen om de foto`s van vorig jaar van hun familie. Voor mij is het een sport om te raden van welke mensen uit het dorpje in de woestijn van vorig jaar, ik de kinderen op bezoek heb. Het boeit me enorm en ik zit stiekum te dromen over hoe de kleine Sylla in mijn buik er uit zal zien. Lamine lijkt het meest op de moederskant; dat zijn over het algemeen wat stevige mensen (dat heeftie nou net weer niet) met een dikke donkere huid, waardoor ze er heel jong uit blijven zien, ook als ze al erg oud zijn. Van vaderskant heeft Lamine het pezige, deze mensen hebben juist veel ripmpels waardoor ze er ouder uitzien dan ze zijn. Ook hebben er veel brede wenkbrauwbogen met dikke wenkbrauwen.
Maar allemaal zijn ze even lief en hartelijk en ontzettend vereerd dat ik mee gekomen ben. Soms gaat Lamine even alleen op bezoek, maar dan wordt ie weer weggestuurd om mij te halen; ze nemen geen genoegen met hem alleen.
Opnieuw valt me op hoe lichamelijk deze stam is. Jongens en meisjes; volwassenen en kinderen; ze zijn heel aanhankelijk; houden lange tijd elkaars handen vast of blijven telkens je hand opnieuw pakken.
Het is allemaal heel erg mooi. Ik ben me er wel bewust van dat dit typisch Mandengue cultuur is, de Mandé, Fula of Wolof zijn een stuk individualistischer.

Rest mij nog te vertellen dat we uitstekend verzorgd worden door Mammady. Hij heeft het afgelopen jaar de zorg van de bouw van ons "huis" (ook een binnenplaats met een gebouw met kamers eromheen wat verhuurd gaat worden in de toekomst) op zich genomen. De vrouw van Mammady, Amy, kookt verrukkelijk voor ons, maar gisteren gebeurde hetzelfde als in het dorpje; andere familie had ook eten gemaakt. Ook een soort zusje van Lamine; die ons gisteren bezocht; vroeg me wat ik de volgende dag wilde eten. Gelukkig zit ons huis vaak vol mensen; dus het eten komt wel op.
Straks gaan we naar de Markt en vanmiddag gaan we eindelijk naar de zee!! Ik ben al wel in de buurt geweest, ik heb hem geroken (zalig!), maar nog steeds niet gezien. Bij de zee is ons stukje grond; ben reuze benieuwd!

Lieve allemaal; hartstikke bedankt voor de leuke reacties die we nu al kregen. Het gaat erg goed met mij; ben helemaal niet ziek en voel me heerlijk hier. Ben alleen vaak moe; maar dat had ik al drie maanden!
Tot gauw!
Dikke, dikke kus en knuffels, ook van Lamine.