Abidjan Orange

Hallo!
Ben weer terug in Abidjan, na een weekje luieren tussen de palmbomen, op het strand met uitzicht op zee. Zwemmen kon helaas alleen in het zwembad (ik dacht dat het grappig was met allerlei bochtjes en een jacuzi, maar dat viel wel mee en het andere, grote zwembad kreeg precies in de week dat ik er was een opknapbeurt...), want de zee in Grand Bassam heeft dus altijd een huizehoge branding, op dit moment een beetje te gevaarlijk voor mij. Ik heb begrepen dat zo'n 65 km verderop wel een strand is met een zwembare zee, maar daar moet je wel veel voor betalen.

De dag dat ik terug verhuisde, was de dag van de voetbalfinale Cup d' Afrique. En wie denk je dat er in de finale zaten; Egypte (thuisland) en Côte d' Ivoire! Bezorgd werd ik gebeld of ik wel op tijd zou vertrekken (inmiddels heb ik toch voor een paar weken een eigen auto), want anders zou de route helemaal vast zitten met blije mensen vanwege de overwinning. Men probeerde mij ook uit te leggen waarom alles oranje was en niemand aan het werk was, maar ja.... dàt was nou net hetgeen ik uitstekend begreep: niemand geloofde mij dat het in Nederland precies hetzelfde is; zelfs dezelfde kleur oranje (dat wordt leuk in juli bij de wereldcup, twee oranjes tegen elkaar, wat zal het publiek er leuk uitzien!).
Het werd een hele spannende wedstrijd, die eindigde met penalty's, maar tot hun stomme verbazing verloren 'we'. Ik heb nog niet eerder zoveel trieste mensen bij elkaar gezien.

Lamine is nog niet terug uit Bamako, dus ik ben nog steeds in m'n uppie.
Neemt niet weg dat ik nog steeds veel indrukken opdoe.
Ik wilde eigenlijk een beetje meer vertellen over de werkzaamheden die ik mensen zie doen. Ik heb ooit een discussie gehad met een vriend van Lamine over werkende vrouwen, hij had daar geen problemen mee, juist handig! Ik probeerde toen te benadrukken dat ' werken' voor mij niet alleen maar 'geld verdienen' was, maar ook een stukje betekenis in je leven, plezier maken, doen waar je goed in bent en 'onder de mensen zijn'. Het kwam toen niet over. Nu begrijp ik waarom.
Iedereen 'werkt' hier, maar er is meer aanbod dan vraag. Dus zit je de hele dag te wachten tot er iemand langskomt die jou nodig heeft. Eigenlijk is het super de luxe voor de consument hier, zodra je trek hebt in uhh... zeg maar een geroosterde bakbanaan, dan kijk je even om je heen en binnen een straal van 10 meter zie je wel iemand bij een vuurtje zitten met een roostertje d'r op waar een paar bananen op liggen. Eten kost hier geen drol (in tegenstelling tot de huurhuizen, die bijna net zo duur zijn als in nederland). Maar ook als je iets moeilijkers wilt, bijvoorbeeld een telefoontje plegen, maar je beltegoed is op en je hebt niet voldoende geld bij je om een hele kaart te kopen of je hebt daar gewoon geen zin in. Je roept dan heel hard: cellular! en iemand (man of vrouw) met een mobieltje komt naar je toe geslenterd (want hardlopen doe je alleen als je 'ballon' speelt, voetbal dus). Je doet je gesprekje en je betaalt alleen voor die drie minuutjes.
Het meest spannende beroep wat ik tegen ben gekomen tot nu toe is 'verkeersregelaar'. Zoals ik al schreef zijn hier geen echte verkeersregels, op een paar stoplichten en een paar borden die aangeven dat er éénrichting verkeer is (wat er voor zorgt dat mensen dan gewoon achteruit die straat inrijden) na. De weg hier deel je met iedereen, veel voetgangers, een paar fietsers, verkopers met hun stalletjes op hun hoofd of voor zich op de grond, vuurpotten waar van alles op gekookt wordt, bakfietsen zonder fiets, maar mèt kenteken(!), gewone auto's en de idiote, constant toeterende taxi's en ga zo maar door. Geen trottoirs of fietspaden en je kan ook niet echt in de berm lopen, want daar ligt de (soms open) riolering, waar je absoluut niet in wil/moet stappen!
Op een aantal echt drukke kruispunten, springt soms een man of vrouw in het midden en gaat, met gevaar voor eigen leven, met een witte sok aan één hand het verkeer regelen. Geld verdien je vooral aan de 'links-af-slaanders', die stoppen je een dubbeltje in de hand, waardoor jij dan het verkeer stillegt voor ze.
Een grote zegen vind ik die mensen, want zonder hen sta je echt vreselijk lang te wachten als je links af zou willen slaan.
Ik vroeg natuurlijk meteen waar die witte sok voor diende; 'anders zien ze niet goed dat je wil dat ze stoppen'! De echte verkeerspolitie (heb ik één keer gezien) heeft namelijk witte handschoenen aan.

Krijg net een telefoontje van het vliegveld, de twee Lamine's zijn weer terug en komen hiernaartoe.
Ik stop weer met het vertellen van mijn spannende avonturen. Het avontuur van vandaag is mijn moeder die op vakantie is in Spanje, te bellen om haar te feliciteren met haar verjaardag. Misschien leest ze dit wel, mam, zet je mobiel aan, want ik zou je graag persoonlijk willen feliciteren.
Liefs, Erma