Gezondheid!

Halloooo! We zijn in Abidjan hoor! Sorry dat het even duurde voordat ik dat kon schrijven. Maar ik heb mijn plekje in het internetcafe gevonden nu. Odyaba slaapt, 'n Ma past op haar en ik kan eindelijk mijn verhaal even kwijt.
We zijn woensdag op tijd vertrokken en waren ruim op tijd op het vliegveld. Onze reis duurde helaas erg lang, omdat we een tussenstop in Monrovia (Liberia) maakten en daar kregen ze de mensen maar niet geteld en dat moest, om zeker te weten dat de juiste mensen van boord waren gegaan.
Odyaba had al die tijd niet geslapen, maar ze deed het ontzettend goed! Nooit gehuild, luisterde goed naar ons, ging echt prima.
We kwamen pas om 19:30 aan. Het was al donker. De lucht was heel anders dan de vorige keer, veel vochtiger. En dat klopt wel, ik geloof dat het iedere dag wel eventjes geregend heeft, heerlijk.
Ik heb Afrika nog niet eerder zo mooi gezien, zoveel planten zijn groen en staan in bloei! Het lijkt wel Hawaaii.
Jongens, wat is het hier veranderd. Eigenlijk komt dat ook door mij, ik ben zelf ook heel erg veranderd.
Ik zie nu amper politie en millitairen op straat, ben nog nooit aangehouden, Mensen zijn veel vrijer en blijer. Het is echt een verademing. En... wat zie ik op grote billboards staan?
Allons Paix
Allons Election
Vite, vite, vite
Laurent Mbagbo (president)
Ik ben perplex. Mbagbo is niet gekozen als president, maar via een raar truukje op deze functie gekomen. In 2004 zouden er nieuwe verkiezingen zijn, maar dat ontaardde er in dat de burgeroorlog nog erger werd, er vielen honderden doden. Ieder jaar proberen de grootmachten in Afrika Mbagbo zo ver te krijgen dat hij de verkiezingen laat plaatsvinden, ieder jaar lukt het hem om er onderuit te komen. Het ziet er echter naar uit dat het volgende maand gaat gebeuren. Ik hou mijn hart vast en ben bang voor dezelfde taferelen als in Zimbabwe.

Odyaba is hier goed geaard. Het is voor haar een feest om iedere dag haar lievelingseten te eten. En overal ziet ze “ ooms” rondlopen, ze wordt er helemaal enthousiast van. Maar vooral de kindjes hebben haar hart gestolen, ze zijn zo lief en enthousiast. Ze is helemaal gek op babies, die wil ze knuffelen en vasthouden. De grotere kinderen willen dat op hun beurt weer met haar.
We zitten in een prachtig huisje, soort appartement op de begane grond, achter een grote muur met een stalen deur. Er zijn meer van dit soort appartementen, rondom een binnenplaats, het ziet er keurig uit, echt vakantie. Ze kan dus lekker naar buiten en lekker spelen. We zitten in de wijk Zone 4, een franse wijk met veel blanken (heb er nu 5 gezien, da’s meer dan ik in een maand zag in Marcory). Het is er schoon en veilig. Goeie plek dus!

Nu iets over de titel van mijn verhaal. Eerst wil ik vertellen dat ik geloof dat we met onze medische wereld maar een heel klein deel van de gezondheid en ziektes van de mens snappen. Onze medische wetenschap snijdt dingen het liefst weg of onderdrukt pijnen. Soms is dat ook nodig. Maar het stoort me altijd enorm dat er niet naar de hele mens gekeken wordt, alleen maar naar die ene knie die pijn doet. Een mens is geen machine en is geen optelsom van zijn onderdelen. Ik geloof dat een mens ook uit energie bestaat en een ziel heeft.
Ik geloof ook dat als we ziek zijn of worden, dat verder gaat dan alleen maar een rode plek waar de ontsteking zit of een virusje wat ons gevat heeft. Ik heb aan den lijve ondervonden dat als ik moeilijke dingen uit de weg ga en niet verwerk, mijn lijf op een gegeven moment HO zegt en me dan fysiek zo velt, dat ik het wel aan MOET pakken. Ook heb ik aan den lijve ondervonden dat positief denken erg belangrijk is. Ik zeg heel vaak: je krijgt waar je bang voor bent. Ik geloof dan ook in de scheppingskracht van de mensen, je creeert je eigen leven. Je bent daar dus ook zelf verantwoordelijk voor.
Goh, wat een inleiding. Tja, het meeste hiervan, weten de meesten wel, maar niet iedereen.
Ik wil jullie namelijk heel graag iets vertellen over de wereld van West-afrika, een wereld met een Wij-cultuur. Allereerst voel ik me heel erg prettig in deze wij-cultuur, maar tegelijkertijd is tie voor mij ook erg moeilijk te vatten. Als je zoveel mensen bij elkaar ziet, die allemaal in harmonie bewegen rondom eten (koken), wassen, kinderen verzorgen en uitrusten, het lijkt wel organisch. Het lijkt allemaal vanzelf te gaan. Ik zie niemand de leiding nemen, ik zie niemand in verzet gaan. Iedereen heeft zijn eigen, veilige (!) plekje in deze harmonie. Het is te vergelijken met een school vissen die als geheel heen en weer schiet. De mensen die ik zie, zijn nooit eenzaam en ze zijn heel evenwichtig. En er is zo ontzettend veel liefde! Voor alle kinderen, voor alle ouderen. Voor alle zieken, voor alle zwangeren. Onvoorstelbaar.
Maar wat gebeurt er als iemand boos is op een ander. Zo hoorde ik gisteren het volgende verhaal. Een vriend van ons werd heel ziek, 2 jaar geleden. Hij lag een tijdje in het ziekenhuis. Uiteindelijk ging hij weer naar huis, maar hij kon niet lopen en was graatmager geworden. Deze man ken ik als een ontzettende vrolijke jongen, met een groot verantwoordelijkheidsgevoel en heel veel humor.
Een helderziende man, zeg maar een medicijnman, iemand die wij ook kennen, werd erbij gehaald. Hij vertelde dat onze vriend niet kon lopen, doordat iemand voodoo had gericht op hem. Het woord is heel groot, ik beschrijf het als : negatieve gedachtenkracht. Na vijf dagen zou deze persoon bellen, het bleek zijn eigen zus te zijn. Zij was heel boos op hem geweest en had met haar negatieve gedachten dit veroorzaakt. Onze vriend kreeg een medicijn van kruiden en kon weer lopen. Nog niet ver, maar gisteren heeft hij ons eigenhandig uitgezwaaid met een grote grijns op zijn gezicht.
Toen ik 4 jaar geleden voor het eerst in het geboortedorpje van de familie van Lamine kwam, ervaarde ik enorme sterke gedachtenkrachten daar. De mensen zijn erg arm en er kan nogal wat jaloezie zijn, op het moment dat iemand uit het rijke europa een bezoek brengt. Lamine kreeg meteen een beschermend “ medicijn” (kruiden in water) van zijn moeder, daar moest hij zich mee wassen. Ik voelde de enorme krachten daar en vroeg waarom ik geen bescherming kreeg; dat was niet nodig, want ik behoorde niet tot de familie/cultuur.
Ook vorig jaar kreeg ik niks. Hoe groot was mijn verbazing dat diezelfde medicijnman (erg belangrijke man, hij is ook de “ beschermer” van een van de presidentskandidaten) ons ophaalde van het vliegveld woensdag en ons meteen een medicijn in de handen drukte om ons alle drie mee te wassen. Nu wij met z’n drietjes een gezinnetje vormen, hoor ik kennelijk ook bij de familie. Nou ik vind het een hele eer en ben er erg blij mee. Verder hebben wij ook meteen een offer gebracht, zodat het goed zal gaan met ons, en met onze “ business” . Een offer, wil zeggen, je koopt een koe, geit of schaap. Je laat dat slachten en verdeelt het vlees onder de mensen. Dit zie ik zelf ook als een vorm van “ positief denken”. Het voelt altijd goed om te delen. En mensen die honger hebben en dan iets ontvangen, voelen zich dan ook goed en denken positief aan jou.

Ik voel me erg goed, Odyaba ook. We zijn helemaal niet ziek, hebben geen diarree en vermaken ons uitstekend!
Alleen mijn rug hersteld maar langzaam. De ergste pijn is in Brussel gebleven, gelukkig, maar hij is wel behoorlijk stijf, ik kan slecht zitten. Ons bed heeft een heel dun matrasje, dus het duurt effe wat langer zo.

Gisteren hebben we heerlijk genoten van een dagje zwembad/speeltuin/strandje aan de lagune. Jaja, diezelfde die wij hollanders zo ontzettend vervuild hebben. We mochten er dan ook absoluut niet in zwemmen, maar de vervuiling was kilometers ver land in waarts.
En eergisteren en vandaag zijn we de gebruikelijke rondjes aan het maken om iedereen te groeten. Ik vind het heel leuk om zoveel plekken nog te herkennen en zoveel mensen weer te zien. Het is ontzettend druk, er zijn altijd erg veel mensen, maar ik herken ze wel degelijk.
Morgen of overmorgen krijgen we onze BMW (hebben we eigenlijk verkocht aan iemand, maar we mogen hem als het goed is nog even gebruiken) en kunnen we weer zelf gaan rijden. Ik heb het er wel een beetje moeilijk mee, er zijn hier amper gordels, laat staan een kinderzitje. En ze rijden hier natuurlijk als gekken en de gaten in de weg zijn echt enorm groot geworden en veel! (komt allemaal door Mbagbo, zeggen ze)
Omdat het nu zo rustig is, ziet het ernaar uit dat ik toch mijn ritje naar Yamousoukrou mag gaan maken, ben zo benieuwd! (200 kilometer) en ik hoop dat we ook Grand Lahou, met het regenwoudje wat daar nog is, kunnen zien. Ik moet me er alleen nog overheen zetten dat dat dus zonder kinderzitje gaat gebeuren….. moeilijk hoor. Maar ik probeer vertrouwen te hebben en het los te laten.

Heel veel liefs, ik weet niet wanneer ik nog een keer de tijd zal krijgen om te schrijven. Het is nu wel ff anders met een kleintje erbij.
Dikke knuf!
Enne…. Fijn om ook iets van jullie te lezen!
Marisca, heerlijk dat je in Brazilie bent, hoe lang mag je daar nog blijven joh?
Kim, wat fijn dat ik even iets van je lees, ik neem aan dat je weer thuis bent?! Ik hoop dat de operatie goed gegaan is.
Karin, ontzettend leuk om je reacties te zien, Margo ook!
Ann. welke ben jij? Ik ken een Anne Marijke, een Anne Marieke en een Marie Anne….
En Marieke, wat leuk dat jullie ook weer meelev(z)en! Ik heb mijn best gedaan om er weer een leuk verhaal van te maken.
Dag lieverds, dag allemaal!
Erma